GROR

Vårmånad heitte det i skikkeleg gamle dagar.

Og i vona om liv og grøde og jamvel god bør på havet

ofra ein til den fremste mellom æsene.

Tor.

 

Det var dyr

og endå til menneske.

Blod vart skvetta på folk, bygningar, marker.

Tor.

Måtte han skape vekst og utvikling.

Gror.

Tidene har endra seg.

Men meir enn tusen år seinare

eig vi framleis dette ynskjet om at noko skal skje.

Difor leitar vi etter det fyrste vårteiknet.

Spiren.

Forløysinga.

Dette som MÅ kome.

Etter ei slik helg er det kanskje ikkje så lett å sjå.

Men tjelden er komen.

Eg høyrde han i går.

 

Og vi et kveldsmat i dagslys.

Derfor skal vi ikkje klage på ruskeveret.

Vinden og regnet høyrer voksteren til.