Fredag kveld møter dei norske landslagsspelararne sine fjerne tremenningar frå Island til ein ganske viktig fotballkamp.
Det er litt moro å tenkje på at hadde ikkje Harald Hårfagre vore så ivrig etter å samle Noreg (les Vestlandet) til eitt rike, så hadde det (med ei romsleg praktisering av sølibatet) vore etterkomarar av irske munkar vi skulle ha spelt mot på Ullevål i morgon.
Islendingane er jo eigentleg norske.
Var det ikkje det vi lærte på skulen?
At dei fyrste immigrantane stort sett var hovdingar frå kyststrimla mellom Sunnmøre og Rogaland som nekta å underkaste seg denne unge kongen i tida før og etter slaget ved Hafrsfjord rundt år 880.
For desse stirrige kystaristokratane vart dei nakne myrheiane på Island berginga.
Her kunne dei ture fram.
Vedde, hore, drepe og hemne seg.
Skape råstoff til skaldekvad og ættesoger.
Slik at den forblesne og anarkistiske øya hundrevis av nautiske mil mot vest brått vart eit sentrum for europeisk litteratur.
Men no er landnåmstida og høgmellomalderen over.
Dei islandske fotballspelarane vender attende til slektsrøtene sine med ein teknisk standard som langt overgår den norske.
Og kombinert med kreftene frå vulkanar som Hekla, Katla og Herdubreid er eg redd dei fleste hovudduellar framfor mål blir vunne av karane frå Tingvellir og Reykjavik.
Favorittstempelet i morgon ligg difor på våre islandske vener med lang røynsle frå arenaer i britisk championship.
Det einaste laget manglar, er ein seidmann.
Men Drillo er heldigvis norsk.
På biletet under (teke frå Blåtind) ser vi Raudøya ytst ute i Ørstafjorden.
Det var her den islandske hovdingen Egil Skallagrimsson drepte den sunnmørske valdsmannen Liftur Bleike.
Mordet var ei venneteneste.
Ein farleg assosiasjon om ein tenkjer på våre sluttspelkonkurrentar Danmark og Portugal.
På det neste biletet (teke frå Klungsdalen ved Haddal) ser vi rett vest.
Bak alle desse øyane i Ulstein og Herøy ligg Island.
Så difor:
Gløym ikkje at himmelretningane vert definerte ut frå eit sentrum.
Austmennene - det er vi.