Ved inngangen
til denne andre helga i november,
då den norske eliteserien
skal avsluttast,
for det meste på strøkne kunstgrasbaner,
slår det meg
at dei aller fleste kampane vi spelte i gamle dagar
var på grus.
Hareid sitt guttelag i 1978. På grus.
Storparten
av mi eiga fotballkarriere,
frå lilleputt til junior,
hovudsakleg som høgreback med ein halvdaud venstrefot,
gjekk altså føre seg på ørsmå bitar av stein,
erodert frå grunnfjellet
heilt sidan siste istida.
Berre ein sjeldan gong
slapp vi til på sjølve stadion.
For graset måtte gro.
Og det tok tid.
T-i-d.
Opp og ned langs kalksstripene
sprang eg derfor
år etter år
på restane av eit knust norsk fjell.
Akkurat dette kom eg til å tenkje på no,
rett før seriefotballen rullar
ein siste gong før jul.