GRUS

Ved inngangen 

til denne andre helga i november,

då den norske eliteserien  

skal avsluttast,

for det meste på strøkne kunstgrasbaner,

slår det meg

at dei aller fleste kampane vi spelte i gamle dagar

var på grus.

 Hareid sitt guttelag i 1978. På grus. 

 Storparten 

av mi eiga fotballkarriere,

frå lilleputt til junior,

hovudsakleg som høgreback med ein halvdaud venstrefot,

gjekk altså føre seg på ørsmå bitar av stein,

erodert frå grunnfjellet

 heilt sidan siste istida.

Berre ein sjeldan gong

slapp vi til på sjølve stadion.

For graset måtte gro.

Og det tok tid.

T-i-d.

Opp og ned langs kalksstripene 

sprang eg derfor 

år etter år

på restane av eit knust norsk fjell.

Akkurat dette kom eg til å tenkje på no,

rett før seriefotballen rullar

ein siste gong før jul.