torsdag 30. juni 2011

KULTURELL KARAMELL

KULTURELL KARAMELL

Opplev Hareid vart opna med ein times kultur
i Teltet
torsdags ettermiddag.


Dei omlag 120 frammøtte fekk små smakebitar av:

Møteleiaren (Johs. Chr.). Amazing grace på sekkepipe (whiskysmakar Chris frå Skottland). Holberg-suiten av Edvard Grieg (Olav) . Perlefiskerne av Georges Bizet (Truls og Torgeir). Free falling av Tom Petty (Ronald). Sjabervik (Øystein). Contemporary dance (Stine). Ordførarens tale (Hans Gisle). Med mykje meir.

Eimen frå grilla thaimat fylte Åsendalen. Inne draup det frå teltduken. Vi kunne høyre lyden frå tivoliet surre i bakgrunnen.

Stemninga var god alle stader. 

onsdag 29. juni 2011

Sjabervik i Hareidsvik

Opplev

Sjabervik iHareidsvik

m m m


under opninga av Opplev Hareid
i Teltet
torsdag kl 1700


Turneen held fram :

Barstadvik Gjerdsvik Gurskevik Halkjellsvik Hareidsvik Hundeidvik Kvalsvik Røsvik Sandvik Spjelkavik Ulsteinvik Vaksvik Ørstavik 

mandag 27. juni 2011

VEGEN MOT LYSET

Vegen gjennom Ulsteindalen

minte meg i dag om Dantes ferd gjennom Inferno
eller som eit dikt av hans åndelege slektning
Christina Rossetti

Regn


og våt skodde

kom trykkjande nedetter


og gjorde framtida uviss

Fyrst tre hundre meter over havet
kom dagen til synes.
Sola skein, myggen beit og gauken gol
frå ei treklynge ved Kjellstjønna.

søndag 26. juni 2011

HIT KOM DANEHÆREN

HIT 
KOM JOMSVIKINGANE
for å ta
Håkon jarl
og nordmennene
for 1025 år sidan
Biletet er teke frå Hjørungneshornet.
Liavågen, Overåsanden (med nasjonalmonumentet), Hareid og Brandal i bakgrunnen.
Ytst ute Kvitneset og Breisundet, der Vagn Åkeson, Bue Digre og danehæren truleg fekk auge på nordmennene
som venta ved Hjørungneset.
Den lokale stadion JOMSVOLL rett til venstre (utanfor biletet)

men ikkje lengre.

EITT AV NOREGS TRE VIKTIGASTE SLAG, SA KONG OLAV I 1986.

TRULEG GJEKK SLAGET FØRE SEG I FJORDBASSENGET
MELLOM HAREIDLANDET OG SULALANDET.

Hjørungneset, der Storfjorden og Vartdalsfjorden møtest.  
Ein dag utan haglbyger.

lørdag 25. juni 2011

Eugenio Montale: Annerledes

bare
de som prater tøv
sier noe som angår deg



Nokre trøystande ord frå il grande poeta italiano Eugenio Montale (Genoa 1896-Milano 1981) høver kanskje i dag.
Sitatet er henta frå Oktober forlag si utgåve av hans utvalde dikt Annerledes frå 1995 med gjendiktingar og kommentarar av Heidi Bonde og Rune Christiansen.  


Dei velvalde orda avsluttar diktet Succulenter (Le piante grasse ), ein morosam tekst som - mellom mykje anna - latterleggjer
dei sære interessene som nokre av våre slektningar
kan finne på å dyrke.
Svære, vasshaldige, saftfulle plantar,  
for eksempel.


Eugenio Montale er ein bør-ha-lese-forfattar for lyrikarar.
Annerledes er ei bør-ha-bok.

fredag 24. juni 2011

FESTSPEL PÅ MYLNÅ

DEI NYNORSKEFESTSPELA:

SJABERVIK I HALKJELLSVIK


RUNDT 40 MENNESKE MØTTE FRAM
MYLNERIET I VOLDA
FOR Å HØYRE

TERJE TØRRISPLASS


OG

ØYSTEIN ORTEN


FORFATTARANE LAS TO AVDELINGAR KVAR.
DET VAR DJUP KONSENTRASJON OG GOD STEMNING UNDER ARRANGEMENTET.
OG ETTERPÅ KUNNE FOLK KJØPE SEG BØKER OG MJØL.

torsdag 23. juni 2011

fredag 17. juni 2011

ØYSTEINRÅSA

FOR DEI SOM GJERNE VIL BLI I BETRE FORM UTOVER SOMMAREN, kan vi kome med eit lite tips heilt gratis:

GÅ PÅ HOLSTADHORNET.

Den raskaste vegen frå Hareid sentrum fylgjer Gjerdsråsa frå Knutgjerdet til Øvrestøylen og derifrå i ei ganske nytrakka rås opp mot toppen.



Råsa vart merka av underteikna sommaren 2000 slik at born og kjerringar skulle kunne ta seg trygt ned frå fjellet i tilfelle skodda fall på.

Ho tek altså av omlag 20 meter før kvilesteinane på Øvrestøylen (der Holstadråsa kjem opp og Gjerdsråsa held fram vestover mot Grimstadskaret) og stikk ganske rett oppover.


Grundige tidsstudiar låg til grunn for trasevalet.

Råsa passerer tre myrbøter som kan vere litt blaute.  Elles er ho ganske bratt eit par stader.

Ho er merka med kvitt og raudt og til saman ni små vardar.

På toppen kan du nyte utsikta over Hareid, Storfjorden og fjella i aust.


Nokon vil innvende at råsa er i hardaste laget.

Stipulert tid i normal fart : 45 minutt.

I 2002 sprang underteikna opp på under 20 minutt (eller 19.40 for å vere heilt eksakt).

Frå den vesle brua over elva rett ovanfor huset til Andre Gjerde til eg la handa på varden.

I ettertid ser eg at dette nok var eit (lite pent) utslag av 40-årskrisa.

Ein skikkeleg god motbakkeløpar vil nok greie same distansen på 17-18 minutt og kanskje endå raskare.

Så her er det berre å prøve seg.

Lukke til!

torsdag 16. juni 2011

SHETLANDSLEIA

I DAG ER DET 70 ÅR SIDAN FISKESKØYTA ULSTEIN DROG TIL SHETLAND:

”16. juni, berre ei knapp veke før solsnu, dreg fiskeskøyta Ulstein mot Shetland med sytten mann, det vil seie seksten mann og ei kvinne. Mellom desse er Per Dimmen, kontormannen på kommunehuset, som hausten før hadde venta på skyss ute i Fosnavåg, og Ragnar, son til klokkaren i Ulstein. Trass i ryktet om at miljøet er infiltrert av utru tenarar, held den illegale trafikken vestover fram.


Dei stel båten frå bøya og dreg ut Ulsteinfjorden om kvelden. Før dei stikk til havs, snur dei seg og ser nausta på Skeide og gravhaugane på Gåsneset for siste gong. Gamlekarane har fortalt dei at går dei 40-50 kvartmil rett nord, og sidan siktar seg mot vest, så når dei Shetland”.  

Slik opnar kapitlet Loddskot i skoddehavet frå krigsdokumentaren Himmelen over Shetland. Historier om motstand og eksil 1940-45 (2009).

I dag er det altså 70 år sidan Ulstein gjekk ut gjennom fjorden her.


Dei passerte Vattøya, Fløstranda, Roppesanden og Hemingen, før dei stakk til havs sør om Godøya.


Dette var starten på ein svært dramatisk overfart med høg risk.

Fyrst 24. juni nådde dei land, i Whale Firth på øya Yell.

Flyktningane vart mottekne som om dei var tjukkaste slekt.

Både Per og Ragnar skulle gjere manns jobb på kvar sin stad under krigen.

No har begge passert dei 90.

Våre beste helsingar går til Ulsteinvik og Emblem i dag!


onsdag 15. juni 2011

Morris L. West: Fiskerens sko

Denne romanen handlar om spelet i kulissane rundt eit paveval og den nye pave Kiril I sin kamp for å leve opp til dei forventningane som er knytte til det å vere Kristi etterfylgjar på jorda.

Forfattaren greier å skape ein svært spennande karakter av denne figuren. Særleg gjennom utdraga frå dei hemmelege dagboknotatane får lesaren innsyn i paven sine tankar om dei geistlege med- og motspelarane hans og – ikkje minst - hans eiga rolle i den maktkampen som utspelar seg i Vatikanets mange mørke korridorar:
”Intet menneske holder seg uforandret i en maktposisjon. Noen blir degenerert til tyranner. Noen blir korrumpert av smiger og manglende selvkontroll. Noen meget få blir modnet til visdom av tanken på følgene av hver ordre de gir.”
Fiskerens sko er absolutt det vi kan kalle ein thriller, med ei spennande utvikling både på det indre og det ytre planet. Noko av det mest fascinerande med denne boka er likevel tidspunktet for utgjevinga:
The Shoes of the Fisherman kom ut i 1963, rett før den reformvenlege pave Johannes XXIII døydde og ein ny pave skulle veljast.
Innhaldet føregrip også dei dramatiske hendingane i 1978 då ein verkeleg outsider frå Aust-Europa – Karol Wojtyla - overraskande vart vald.
1978 er elles året då den romersk-katolske kyrkja hadde tre pavar:
1.    Paul VI, som døydde.
2.    Johannes Paul I, som berre sat 33 dagar i stolen, før han døydde brått. Mange er konspirasjonsteoriane rundt forsvinninga av Il Papa del Sorisso, Den smilande paven.
3.    Og så altså Karol Wojtyla som blei Johannes Paul II, den fyrste ikkje-italienske paven på 450 år.
For min eigen del las eg denne boka fyrste gongen i 1980, på eit tidspunkt då stoffet altså verka svært så aktuelt.

Fiskerens sko er også den fyrste boka i den såkalla Vatikan-trilogien. Seinare kom The Clowns of God (Guds klovner) i 1981 og til sist Lazarus i 1990.

Den irskætta forfattaren Morris L. West (1916-1999) vart fødd i Melbourne i Australia og hadde ein svært variert bakgrunn før han debuterte i 1945:
Tolv år i den katolske klosterordenen Christian Brothers. Lærar i New South Wales og på Tasmania. Deltok i det australske flyvåpenet (RAAF) under krigen i Stillehavet. Ei lang periode innan reklame, radio og TV. Berre for å nemne noko.
Seinare fekk han eit slags ibsensk forhold til heimlandet sitt og budde utanlands i 27 år, frå 1955 til 1982. Han reiste gjennom mange ulike land – Vietnam, Sveits, USA, Italia, Storbritannia – og prøvde mange fleire jobbar. Han vart mellom anna korrespondent for britiske Daily Mail i Vatikanet (ikkje så rart då at han seinare skreiv seks romanar frå dette miljøet).
Etter at han flytta til Sorrento i 1955, kom dokumentarboka Children of the Sun i 1957, som handla om borna i slummen rundt Napoli og arbeidet til den ueigennyttige presten Mario Borelli.
”In Naples the nightmares began. They began, as they always do, with a simple reality”.

Men det er med The Devil`s Advocate (1959) han verkeleg blir kjend. Romanen inneheld mange av dei tematiske elementa han seinare er blitt så vidgjeten for:
Einskildmennesket sine etiske dilemma i situasjonar der den romersk-katolske kyrkja spelar ei heller tvilsam rolle på det internasjonale planet. Valsituasjonar der hovudpersonen lyt vege samvitet opp mot tunge plikter og mulege konsekvensar.
Slektskapen med Graham Greene er tydeleg. Likskapane mellom desse to katolske ”fritenkjarane” er mange. West sine religiøse thrillerar peikar også fram mot Dan Brown og hans Engler og demoner.
Morris L. West selde (i løpet av si levetid) 60 millionar bøker. Han vart omsett til 27 språk. Men trass i den enorme kommersielle suksessen, vart han aldri skikkeleg akseptert i heimlandet, på line med t.d. Patrick White (1912-1990), som fekk Nobelprisen i 1973.
Då Morris L. West døydde i Sydney 9. oktober 1999 sat han ved skrivebordet og arbeidde intenst med si nye bok, The Last Confession (som kom ut poshumt i 2000).
Denne siste romanen tek utgangspunkt i Giordano Bruno. Målet var truleg å rekke 400-minnet for hans død.
Som vi hugsar vart den italienske filosofen brend på bålet for sine meiningar i Roma.
På Campo de Fiori 17. februar 1600.


mandag 13. juni 2011

DEN HEILAGE ANDE ER SOM VINDEN

Andre pinsedag dreg oss mot høgda. Vi valfartar til heilage fjell.

Slik også her. Ei gudsteneste i friluft. Nærast muleg himmelen.


Melshornet låg bada i grå røyk då vi tok ut.

Men skodda letta etter kvart som vi nærma oss toppen.

Kanskje var det lyden frå messinginstrumenta.

Kanskje var det salmesongen.


Den heilage ande er som vinden, sa presten.

Vi ser han ikkje. Men vi kan kjenne han.

Eitt minutt var alle stille.

Berre lyden frå båtane på fjorden og små born i leik.

Presten er oppkalla etter ein av erkeenglane.

Han bad for land og folk.

Endeleg braut sola gjennom. Det vart varmt.


Så song vi.

Gud signe vårt dyre fedreland og lat det som hagen bløma.

Sjølvsagt var det Blix.

Kyrkjeklokka er eit gamalt spett.

Ein speidar slo ni slag med ein hammar.

Lyden bar truleg til den andre sida av fjorden.

Nedetter bergsidene var skodda heilt borte.

Som ved eit under hadde vi utsyn til sju prestegjeld og alle vegar vinden bles.

søndag 12. juni 2011

Dante Alighieri: Divinia Commedia

Om ein ser vekk frå Bibelen, og kanskje også Homers Illiaden og Odysseen, er det vanskeleg å tenkje seg eit litterært verk som har hatt større innverknad på vestleg kunst og tenkjemåte enn Den guddomelege komedie.
Dante Alighieri (1265-1321) vart fødd i hjartet av Firenze, ved Porta San Pietro, like ved elva Arno, og tilhøyrde ein gamal adeleg familie. Ein av forfedrene hans var med på å grunnleggje byen, ein annan døydde i kamp under eit av krosstoga mot slutten av 1000-talet.
Det er inga overdriving å seie at Dante (eigentleg ei forkorting av Durante) vaks opp i ei politisk spenningstid.
På 1200- og 1300-talet var den italienske halvøya prega av sterke motsetnader mellom dei mange bystatane. I nord dominerte dei maritime handelssentra Genoa og Venezia, i sør Sicilia (styrt av det spanske kongehuset) og Napoli (med eit fransk dynasti ved truna). 
Men den sterkaste politiske makta var likevel paven i Vatikanet, som gjennom heile mellomalderen kjempa om det politiske hegemoniet med den tysk-romerske keisaren.
I tillegg gjorde det føydale systemet, med sitt intrikate system av vasallar, undervasallar og familiar med sterke lojalitetsband til kvarandre, dei politiske og militære alliansane svært uoversiktlege.
Også Firenze var merkt av stor politisk uro i denne tida.
Saman med guelfane var den unge Dante Alighieri med på å slå ghibellinarane frå nabobyen Arezzo i slaget ved Campaldino i 1289. Dette må ha vore ei skilsetjande oppleving for forfattaren, og fleire biografar har samanlikna Dante sitt Campaldino med Aiskylos sitt Maraton eller Tolstoj sitt Sevastopol.
Seinare vart han førar for apotekarlauget og utnemnd til ein av åtte priorar i Firenze. Han var altså tidleg aktivt med i den politiske leiarskapen i byen.

Men dei to store hendingane i Dantes liv var likevel møta med Beatrice og forvisinga frå heimbyen i 1302.
Beatrice Portinari var døtra til ein florentinsk kjøpmann.
Truleg såg Dante den eitt år yngre Bice berre ved to høve. Den fyrste gongen i niårsalderen, den andre då han var atten. Dante hadde då, etter press frå familien, trulova seg med ei anna jente.
Henry Holiday: Dante møter Beatrice ved Ponte Santa Trinita.
Synet  - eller opplevinga - av den ufatteleg vakre Beatrice forfylgjer han heile livet. Då ho døyr fireogtjueår gamal i 1290, fell verda hans i tusen bitar. Likevel kjenner han ein enorm dragnad mot henne.
I diktsamlingaVita Nuova (Nytt liv) frå 1292-93 skriv han (i Sigmund Skards omsetjing):
Om augo dine held ut å skoda henne, / då blir du rein i hugen, eller døyr.
Så når Petrarca seinare skriv om Laura, og Boccaccio om Fiametta, har tekstane deira klare parallellar til Dantes sonettar om Beatrice.
Kvinnene representerer noko guddomeleg som gir mannen liv (i tydinga ånd, tru, meining, føremål).
Også i det politiske livet snur lukka seg for han. Guelfane blir splitta, og som tilhengjar av keisaren (Dei kvite) kjem han i klammeri med dei pavetru (Dei svarte). Harde ankemål vert retta mot han.
10. mars 1302 vert Dante saman med 14 andre ”kvite” (mellom andre faren til Petrarca) landsforvist og dødsdømd (han ville bli brend på bål om han blei teken av dei florentinske styresmaktene igjen). Dommen gjaldt også sønene hans.
Dette blir starten på eit liv i eksil. Han er isolert og einsam, men også lausriven frå mange plikter. Slik blir han flakkande rundt i det politisk sundrivne Italia som ein fri intellektuell og lærd humanist med ein tydeleg politisk agenda: Motstanden mot paven. Gjenreisinga  av keisarriket.
Mytene om alle reisene hans er mange. Etter eit opphald i Arezzo, arbeidde og studerte han truleg både i Pisa, Padova og Verona. Mange meiner han også skal ha vore i Paris og Oxford, før han endeleg slo seg ned i Ravenna, der han døydde 14. september 1321.
Litt av det historiske bakteppet til Den guddomelege komedie kan sporast tilbake til 1300, då Dante vitja Roma under feiringa av jubelåret.
Langfredag dette året var Roma fylt av tusenvis av pilgrimar og tallause prosesjonar og opptog. Men pilgrimen Dante går seg vill og treng hjelp for å finne tilbake.
Mange år seinare skal forfattaren Dante fortelje om denne reisa.  
Forteljinga får form av både ein sjølvbiografi, ein allegori og eit visjonsdikt. Utgangspunktet er dette:
Pilgrimen Dante har gått seg vill i ein mørk skog (synda). Han har misst trua.
Komedien opnar slik:
Nel mezzo del cammin di nostra vita / mi ritrovai per una selva oscura, / che la diritta via era smarrita.
”Midtvegs fram i gonga gjennom livet / eg fann meg att i tjukke, svarte skogen, / i vilska fór eg langt frå den rette vegen” (Magnus Ulleland si omsetjing frå 1993).
Men kvar gong Dante prøver å finne vegen tilbake (frelsa), blir han truga av tre rovdyr (som representerer dei tre største syndene - lysta, vreiden, hovmodet).
Så møter han diktaren Vergil (forfattaren av Aeneiden, hans store litterære førebilete), som trøystar han med at rovdyra nok skal temjast, men at dette fyrst kan skje i framtida.
Dante lyt dermed gjennomføre ei reise gjennom dei tre rika som ventar mennesket etter døden:
Inferno (Helvetet), Purgatorio (Skjærselden) og Paradiso (Paradiset).
Etter ønske frå Beatrice losar Vergil Dante gjennom Helvetet og Skjærselden og til porten av Paradiset, der Beatrice fører han vidare. Men sidan Vergil ikkje er døypt, kan han ikkje bli med Dante heilt fram.
Den litterære reisa gjennom dødsrika inneheld 100 songar (34+33+33).
Verket representerer ein fascinerande symbiose av kristen, gresk og romersk mytologi ispedd solide porsjonar av skolastisk teologi og florentinsk sladder.
Teksten avslører elles forfattarens hat mot paven og dei av medløparane hans som stod bak utvisinga frå heimbyen Firenze.
Dante steikjer alle sine fiendar i Helvetet. Denne staden er jo skapt av ei guddomeleg rettferd.
Han latterleggjer folk frå universitetsbyen Bologna.
Av 79 namngjevne personar i Helvetet, kjem 32 frå Firenze.
Alle som opptrer i komedien er skuggar, ånder. Men lesarane får lytte til lidinga sine stemmer.
Helvetet (som nok for dei fleste lesarar opplevest som den mest underhaldande delen i komedien) er fylt av sukk, gråt og skrik frå dei fordømde. Det er syndarar og forpinte sjeler i ulike kategoriar, mange med tragiske historier.
Endeleg møter Dante den døde (men gjenoppstadne) Beatrice i Paradiset. Ho representerer Det vakre, Det rette og Det gode. Dante finn attende til Trua. Soga endar godt.
John William Waterhouse: Dante møter Beatrice.

Den guddomelege komedie representerer litt pompøst sagt både essensen og høgdepunktet i middelaldrens kultur. Det er blitt hevda om Dante at han gir stemme til ti tause hundreår (middelalderen). Han er difor blitt sett på som ein bergingsmann for den klassiske kulturen sidan verket hans absorberer så mange element frå antikk og kristen mytologi. Han er også rekna for å vere det italienske språket sin far og ei viktig årsak til at toscanske gloser og seiemåtar har fått ein såpass stor plass i det italienske ordtilfanget.
Forskninga rundt Dante er formidabel, kommentarlitteraturen enorm og spennande.
At Trond Berg Eriksens Reisen gjennom helvete. Dantes Inferno frå 1993 er utseld frå forlaget, seier vel sitt om kvaliteten på verket hans (i skrivande stund finst det berre to eksemplar i norske antikvariat).
I 1965 fekk den svenske forfattaren og redaktøren Olof Lagerkrantz Nordisk råds litteraturpris for Från helvetet till paradiset.

Dette er ei djupt fascinerande, imponerande og medrivande bok, som kom på norsk året etter.


På same viset finst det tallause omsetjingar av Dante. Personleg har eg stor sans for Henrik Rytters nynorske omsetjing frå 1942 (som Sigmund Skard fullførte etter at han var død).
Både innhaldet i og forma til komedien står godt til Rytters noko høgstemte stil. Men det var fyrst med Magnus Ulleland i 1996 at heile komedien vart omsett til norsk (billegutgåve på Gyldendal i 2000).
Heile kunsthistoria, frå Giotto og Signorelli og frametter, er full av scener frå komedien.
Mange av Rafaels Dante-portrett heng i Vatikanet.
Mest heile livsverket til den italienskætta poet-painteren Dante Gabriel Rossetti baserer seg på Dante og Den guddomelege komedien.


Dante Gabriel Rossetti: Den fyrste årsdagen for Beatrice sin død.

Filmskaparen Federico Fellini har alltid med eit Dante-portrett i bakgrunnen for sine filmar (eit godt døme på dette finn vi i Amarcord, då hovudpersonen vitjar den kvinnelege tobakkshandlaren).
Det har elles stått stor strid om Dante heilt sidan han døydde. Spørsmålet om kvar han bør vere gravlagd, har skapt borgarkrigstilstandar i Italia heilt fram til i dag. Firenze by krev han utlevert kvart år. Men leiviningane hans ligg framleis i Ravenna, der han skreiv Paradiset fram til han døydde i 1321.
Dante Alighieri  - florentinar av ætt, ikkje av seder.


tirsdag 7. juni 2011

KVITT MOT RAUDT 4-4

Terminlista til Sunnmøre fotballkrins førte Hareid sitt Jente 16-lag til den aller synste enden av fogderiet måndag kveld:

Vanylven. Grensetraktene mot Sogn og Fjordane. 

Etter ein 80 minutts biltur gjennom fem kommunar, avbroten av ein kort ferjeskyss over Rovdefjorden, kunne spelarane endeleg starte oppvarminga til den vanskelege bortekampen mot Åheim.

Peptalk på Åheim stadion.

Stadion i Olivin-bygda ligg på ei fjellhylle eit lite stykke oppe i Almklovdalen, og grasbana er omkransa av sitjetribunar (raudbeisa taksperrer bolta inn i berget) og eit enkelt, men godt besøkt kiosk- og sanitæranlegg like ved parkeringsplassen (i retning Eid).

Medan jentene småjogga og slo pasningar til kvarandre, spelte speakeren vel attkjennande popslagerar frå 80-talet. 

A-ha. Nick Kershaw. Dire Straits.

Dei store høgtalarane på toppen av telefonstolpane likna fuglekasser for kattugle eller hubro. 

Så musikken runga i fjell og skog.

Kampen var spennande.

Midtvegs i andre omgang slo det meg at jentene frå Åheim måtte vere ein god grand større enn jentene frå Hareid.

Dei var både breiare og høgre.

Det same kunne seiast om publikum.

Vanylvingane viste seg å vere eit kraftig folkeslag.

Kunne dette ha med kosthaldet å gjere?

Et dei meir havregryn i Solsikkekommuna Vanylven enn oss som bur så nær Breisundet?

Er vi blitt for taco-etande og cafelatte-drikkande sidan vi ligg så kleistra mellom byane Ålesund og Ulsteinvik?

Kampen hadde nerve til siste slutt.

Dei kvitkledde jentene vart heia fram av eit dusin hundre kilos tunge fedre med gulgrøne kjeledressar frå Felleskjøpet og kraftige bassrøyster.

Det dundra i berget.

Tida var ute. Dei raude hareidsjentene leia 4-3.

Men dommaren la til minst 5 minutt.

Slik fløyteblåsarane gjer på Old Trafford kvar gong Manchester United ligg under.

Og heimelaget gav ikkje opp. Utlikninga kom i aller siste sekund. 

Etter ein høgst tvilsam corner.


Det regna under heile kampen. Her ser vi Raudt lag sin spelar nummer 6. 14 år 6.6.

Medan vi køyrde fjordalangs for å rekke ferja, tenkte eg at Vanylven kommune sikkert har sitt å slite med.

Identitetsproblema. Suget mot Nordfjord. Nedgangen i folketalet.

Men jentene deira er det sanneleg tak i.

Både med og utan havregryn.






   

fredag 3. juni 2011

Exploring Hod in the evening

Dagens fjelltur utforska grenseområda mellom dei to rivaliserande  kommunane på øya.

Eg starta frå parkeringsplassen på Hareidseidet kl 1450 i sol og varm vind (21 grader).

Vegen gjekk fyrst til Nevstadnipa.

Kommunesenteret Hareid sett frå Nevstadnipa.

Eller Kiberget, som ulsteinvikarane seier.

Kommunesenteret Ulsteinvik sett frå Kiberget (Nevstadnipa).

Så småsprang eg ned i Osnesdalen (der det var heilt stilt) og stampa meg opp på Skeidsnakken (i myr) før eg gjekk råsa i normalt tempo mot Mosvarden.

Mosvarden med Lissjevatnet og Runde i bakgrunnen.

Vestafor Mosvarden ligg Mosvatnet som er drikkevasskjelda til Ulstein kommune.

Men Mosvatnet ligg i Hareid kommune.

Turen gjekk vidare til Brørene (framleis Hareid kommune).

Eg vitja alle tre.

Den høgste (storebroren) ligg 620 m o h.

Men den minste er den farlegaste.

Ein gong fall ein hund frå Hareid til Ulstein kommune.

Bergsidene ned mot Brørevatnet tilhøyrer Ulstein kommune. Biletet er teke frå Hareid kommune.

Fleire vegval møtte meg på heimturen.

Skulle eg hit eller dit?

Alle destinasjonar låg i grensetraktene.

Midt mellom Hareid og Ulsteinvik.

Men synnjavinden bles meg nordigjen (heimatt).

I Dalsmunnen. På Mjelkeplassen. Utan tvil Hareid kommune.

Etter Skafjellet sprang eg mot Holstadhornet (531 m o h).

Hareid med Storfjorden og fjella i Ørsta og Sykkylven kommunar.

På vegen nedetter råsene filosoferte eg ørlite over eventuelle namn på ein felles kommune.

Hod var no det gamle namnet på øya.

Etter den blinde broren til Balder.

Som vi hugsar lokka Loke Hod til å drepe bror sin med ei pil av ein misteltein.

Eg kan leve med Hod - om så gale skal skje at det blir spleising.

Men ei stemme med slektsrøter frå Hjørungavåg har lansert det beste alternativet: Steinhard.

Namnet osar av fjell og stirr.

Sjølv om berget er ulikt i dei to kommunane.

Ulsteinfjell.


Hareidsfjell. Ein vanskelegare sort.

Så kan dette vere noko som kan samle oss. Fjellet.

Ulempen er alle assosiasjonane til fallosdyrkinga i norrøn tid.

Men når det gjeld fruktbarheitsgudar, er Herøy kommune langt verre komne.

Heile Herøy er full av fallosar.

På ei anna side:

Slike hugskot om potens og virilitet kan trekkje turistar til øya.

Korleis dette skal marknadsførast, er eg ikkje sikker på.

Men reislivsnæringa skyr ingenting.

Altså Steinhard kommune.

Om så gale skulle skje.


Eg var heime klokka 1830.

Åleine med meg sjølv hadde det vore ein gild tur.