Det som kjem etterpå

Ei hyggjeleg dame frå marknadsavdelinga

ringde og spurde meg litt ut om bakgrunnen
for at eg skreiv Brevet til Rosalin.

Her er det eg svarte:

1. Brevet til Rosalin er ein "brevroman". Kvifor valde du nett den forma på romanen? 

Eg synest brevsjangeren opnar for ein særeigen intimitet mellom eit "eg" og eit "du", og det passar kanskje godt når ein skal fortelje ei historie som i så høg grad handlar om anger og tap. Det personlege brevet ligg jo nær opp til skriftemålet, og i denne romanen har hovudpersonen behov for å forklare ein del tidlegare hendingar i livet sitt før han endeleg innrømmer det han har gjort. 

2. Boka tematiserer skuld og soning, allmennmenneskelege tema, og ei hending frå krigen står sentralt. Kvifor trur du at forfattarar stadig vekk vender attende til krigen for å hente materiale? 

Den andre verdskrigen vil nok alltid ha ein sterk posisjon i medvitet til meg og jamnaldringane mine sidan foreldra våre opplevde desse dramatiske åra som born, ungdomar eller unge vaksne. Fleire var på ulike måtar med i trefningane med nazistane og bar med seg desse opplevingane resten av livet. At krigen må ha stilt menneska overfor mange vanskelege val, ikkje minst i kampsituasjonar, er det ikkje vanskeleg å forestille seg. 

3. Korleis fekk du ideen til romanen? 

Dei siste åra har det kome mykje ny informasjon om kven dei tyske angiparane var, til dømes med omsyn til alder, yrke, familiesituasjon o s v,  og fleire bøker med tyske soldatbrev fortel oss litt om korleis dei tenkte om både krigen i Noreg og nordmennene. Sterke kjensler som frykt, desperasjon og lengt i tillegg til håp og draumar om kva som skulle skje etterpå , gjorde seg ganske sikkert gjeldande på begge sider. Det er nok tilbakeblikket  som gir sterkast stemme til dette brevet. Samtidig minner TV-bileta frå borgarkrigen i Syria hovudpersonen om at krigen sitt grufulle andlet endå ikkje er heilt borte sjølv 70 år etterpå.