AMSTEL DAM NORSK BY

Tida flyg,

for no er det allereie

fem veker sidan eg reiste til Amsterdam

 

 

for å skrive,

 

 

 og sjølv om eg hadde vore her før,

var det flott å oppleve den hollandske våren

dei siste dagane i mars,

 

med straumen

av turistar nedetter Damrak,

som på 1600-talet var full av unge, arbeidssøkjande,

norske immigrantar,

 

mot Dam,

med duene framfor Koninklijk Paleis,

 

og vidare langs Kalverstraat,

den lange og trange handlegata



 

som åler seg som ein orm

mellom butikkar, 
 

 

kafear

(der finst visst 1500 i denne byen)

 



og kyrkjer,

ikkje ulikt Strøget i København,

fascinerande nok innimellom

alle sjappene som sel souvernirar

 med motiv av marihuanaplanten og horene i utstillingsvindauga

rundt Oude Kerk og Waag,

som tvillaust er byens største attraksjon,

før ein kanskje endar i tverrgata Spui,

som har ei lita dør inn til

det totalt avsondra

Beginjhof,

 



ein gong eit katolsk kloster,

seinare ein tilfluktstad for ulike religiøse minoritetar,



og vidare til Bloemenmarkt,

med sine millionar av tulipanløkar,
 

jamvel heilt til Vondelpark,

som det tok meg 25 minutt å springe rundt,

og som yrer av folk om søndagane,





 

 

før ein kanskje vender nasa heim

til Prins Hendrik,

som var jazzlegenden

Chet Bakers faste hotell,



 

 

og som døydde på romet ved sida av,

 



på tragisk vis sjøvsagt,

slik det ofte blir med kunstnarar av hans kaliber,



der eg bestiller ein nederlandsk spesialitet

på restauranten De Kroonprins

 

 

og endeleg kan kome i gang

med det eg hadde reist hit for,

nemleg å lukke meg inne

slik at eg kan finne den blå tonen i teksten,

der Chet Baker fann sin i My Funny Valentine.