Så kom kulden
og la si varmhjarta hand over dalen igjen.
Lenge før middagstider strøymde
turistar frå grannekommunene nedgjennom
og parkerte bilane sine i nørdste enden
av Grimstadvatnet,
slik at dei kunne menge seg
mellom dei innfødde i glad leik
og seige tak
heilt frå Verparen
til vakre Bjåstad,
der også unge veteranar
sveva med spenst og mjukn
langs bardane
nesten som stjerner med djevlehuer
langt nede på femti-
eller sekstitalet.
Hjallis
gjekk visst
aldri med skeiser på Grimstadvatnet,
men det er enno ikkje for seint.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar