Bøn for Eden Hazard

Nei, eg har ikkje tenkt 
å be til Vårherre 

for denne eminente fotballspelaren 
si sjel.

Eg prøver berre 

å heve røysta

og vifte med armane

slik at nokon

i det britiske fotballforbundet 

fjernar det raude kortet 

som han fekk

mot slutten av ligacupsemifinalen mot Swansea. 

Som nesten alle hugsar

prøvde Hazard

under Chelsea si jakt på redusering

 å sparke kula ut av hendene
på ein syttenårig ballgut
(som gjorde alt han kunne
for å hale ut tida)
akkurat slik vi gjorde på Bøen 
i gamle dagar,
berre med den skilnaden
at vi sparka mykje hardare, 
 slik at dritungar som dette 
fekk litt låkt,
viss vi då ikkje dukka dei i Gjerdselva
og sidan 
gav dei passeleg med bank
sånn at
dei ALDRI øydela leiken igjen. 

Men det var på Hareid
for omlag førti år sidan,
den tida vi spelte mot eitt mål
heilt til det myrkna
og ingen kunne sjå ballen lenger
før vi sprang svoltne heim
til henne mor
og åt ferskt grovbrød 
med smelta smør og plommesylte.