Jentejubel

Så glade blir vi

etter

14-0, 4-1 og endeleg 3-2

i ein kamp full

av

sjansar

sol og regn.

The Hide Sisters

The Sisters of Mercy

(Peace & Love)

Valle Hovin, Oslo, 31st of July 2012

Hei, Knut

I kveld

vitja eg Knutnakken i Brandal

for aller fyrste gong.

Trass si stutte høgde (281 m o h)

var det fin utsikt nordover

herifrå.

Men eg møtte korkje Knut eller nokon andre på turen

(Gjerde-Holstadhornet-Tørlinghaugane-Lågheida).

Eit par støvlar stod ved ein hyttevegg i Håbakkselet.

Og høyrde eg ikkje stemmer ved Koppelva.

Det var i tilfelle alt.

Heller ikkje i den vesle steinhytta øvst i Indredalen

var folk heime.

Hei, Knut. Her er din song.

Lyset over dalen

Sanneleg kom ikkje sola

og fylte dalen med lys

og ikkje minst eit aldri så lite

håp

om at sommaren ikkje er heilt slutt

før han eigentleg 

har begynt.

Hovdenakken  kl 1930

(474 m o h)

 

Peak experience

Blå mann på Blåtind.

 

Hareidlandet sitt høgste punkt,

697 m o h.

Ein smak av sommar

Orten, Sandøy kommune, Ytre Romsdal

Tysdag 17. juli kl 1315.




Sjufjellsturen

Sommaren er full av gamle rutinar.

I dag tok eg årets sjufjellstur.

Hareidlandet på tvers.

Ruta:

Frå Gåsneset på Ulstein

til Roppehornet (412 m o h)

God utsikt mot Vattøya og Runde m m.

Vidare over Trollvassegga

til Breidfjellet (534 m o h).

Herifrå er det turr og god rås 

opp mot Sarshornet (542 m o h)

og endeleg Brørene (620 m o h),

der ein kan sjå nordvestover,

mellom anna mot Godøya,

 og ikkje minst Lesten,

eit kjent (og heilt sikkert kjært) med

for fiskarane i gamle dagar,

men også eit fjell nytta til bloting

i førkristen tid

(når sola steig opp over fjella i aust).

Frå Storebroren

fylgjer ein så råsa,

som er farleg nær kanten,

men som også representerer den syltynne kommunegrensa

mellom Hareid (fast grunn)

og Ulstein (fortapinga),  

til Mellombroren

og sidan nedover mot   

synste Mosvassenden,

der ein då tek ein tjue minutts omveg bort

til Mosvarden (550 m o h),

eit trygt og godt fjell,

sjølv i tjukk skodde, som i dag,

før ein snur og returnerer

i den godt merka råsa

som dukkar opp i Dalsmunnen,

mellom Bigsetsetra og Bjåstadsetra,

og stimar vidare mot Skafjellet (573 m o h),

av uforståelege grunnar Hareidlandets mest vindfulle topp,

og difor kalla Svinfjellet,

jamvel  av trauste fjellfolk,

før ein endeleg (gjennom skoddedottane)

anar Storfjorden,

til songen frå den trufaste, vesle heilokolonien,

og kan moe seg opp til den aller siste bratta,

til Holstadhornet (531 m o h),

sjølve Barndomens fjell,

og derifrå kan sleppe seg ned

Gjerdsråsa

og

endeleg kome seg heim.

Ein gong i tida

sprang eg denne turen på godt under tre timar.

Eg har gått han med born

i rette alderen (10-12 år)

på rundt seks timar.

I dag: Fire timar og ti minutt.

GOD TUR!

Nordover, nordover

Frå toppen av Løkeberget

får ein eit ganske fint blikk

over Hareidsdalen

og Snipsøyrdalen

med alle sine herlegheiter

  

og nærliggjande perler,

som Ulset og Hjørungdalen

m m m.

Om ein siktar

mot Nonsberget (og Gamlemsveten i det fjerne)

herifrå,

vil ein sjå temmeleg rett mot nord.

Og då er vi no ved sjølve grunnretninga,

som landet vårt er oppkalla etter,

nordover.

Den gongen isen smelta

(for om lag 10 000 år sidan)

var dette faktisk sett på som

det lova landet for dei menneska som bala lengre sør.

Berre ein kunne kome seg nordover!

Om det ikkje akkurat rann over av mjølk og honning,

så var her i alle fall

reinsdyr, kval, sel, fisk o s v.

Forholda var fine i kveld

for ein 90 minutts tur.

Litt vind og 10 plussgrader.

Så istida er nok over.

Likevel bad vi gudane

om noko høgre temperaturar framover

  

før vi fann råsa nedatt

til skogen på Løset.

Skodde lodde

Fjortande juli.

Opplett og tolv grader.

Ein typisk sunnmørsk sommar.

Men klag ikkje.

Dette veret er brukande til nesten alt.

I dag fekk vi oss ein flott tur til Garnestua.

Innimellom skoddedottane

viste fjellheimen i nabokommunen

seg absolutt

frå ei bra side.

Sikta mot heimbygda var nemleg rimeleg god.

Folk med gode auge

kunne nok skimte både Hamarstøylsvatnet,

Grimstadvatnet, Snipsøyrsvatnet og Hjørungdalsvatnet.

I tillegg til

Storfjorden og Vartdalsfjorden.

Og bak Myrkevatnet

dukka sanneleg også Vartdal opp.

Med gamle og sterke band til

ferjestaden på nordsida av denne øya

som vikingane kalla Hod.

Ikkje dårleg på ein gjennomsnitts sommardag. 

 

Färdas måste vi ju

På desse tolvgraders julidagane

med skodde og grå vind

over Hareidlandet

lever vi framleis på smaken av svensk sommar

frå Bohuslän

och Värmland du sköna

medan vi les Arthur Lundkvist

under plommetreet

heime

Färdas måste vi ju, röra oss framåt.

Fortsätta in i det hotfullt okända.

 

Är allting redan för sent?
Eller är det aldrig før sent?

Aldrig för sent på jorden?

Aldrig för sent för människan?

 

¡Felicidades!

Etter gårsdagens oppvisning på Olympijskij stadion i Kiev

er det vel ikkje vanskeleg å gratulere spanjolane

med sigeren

i det som vert kalla

verdas tøffaste fotballturnering.

Sigeren over Italia var meir enn overtydande.

Og truleg var det meisterskapens beste kamp.

Men kva anna hugsar eg best etter EM 2012.

Grunnspelets høgdepunkt:

Russland-Tjekkia 4-1.

Beste kvartfinale:

Tsjekkia-Portugal 0-1.

Beste semifinale:

Tyskland-Italia 1-2.

Og vidare.

Arshavin sitt comeback.

Det irske publikumet.

Portugal si dødsinnstilling mot Spania.

Italia sin positive fotball.

Pirlo.
Og Pirlo.

Med mykje meir.

Likevel er det Spania

sin maktdemonstrasjon i finalen som sit i kroppen.

Ikkje berre dei flotte måla.

Men også måten dei kom på.

Eg tek av meg hatten

og gler meg allereie til VM i 2014

medan eg drøymer om mitt personlege All-Star-lag.

Patricio (Port)

Ramos (Spa) 

Lescott (Eng)

Gebre Selassie(Tsj)  

Alba (Spa)

Iniesta (Spa)

Pirlo (Ita)

Khedira (Tys)

Silva (Spa)

Arshavin (Rus)

Cassano (Ita)

Så kan ein no i mellomtida undre seg over

kva som skjedde

med Nederland og Frankrike,

som stod att på perrongen då toget gjekk.