Eg les Markens grøde.
For fjerde gong.
Sjølvsagt er det djupt fascinerande lesnad.
Ikkje minst oppdrifta til Isak.
Eller den ikkje-verbale kommunikasjonen med Inger.
Alt dette som ikkje vert sagt.
Men som likevel sitrar.
Vibrerer, lever.
Hamsun skræmer meg.
At ein så storarta menneskekjennar og strålande artist
kunne vurdere omverda
slik han gjorde
og velje så feil,
er ikkje berre rystande.
Det er uhyrleg.
Hamsun kan aldri reinvaskast.
Men romanane hans skin.
Så spørst det om vi kan leve med det.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar