Heilt vanleg grått

Våren kjem snart ridande,

og Hareid opnar seg

i nyansar av grått.

Frå Løysingsteinen.

Med utsikt mot Breisundet

og Nøre Luten.

Mot Verparen.

Med Løkeberget og Kongsvollen

i det nesten blå.

Ufyseleg og fantastisk for Hødd

Så er det berre

å gratulere Noregsmeistrane frå 2012 med ei flott sesongopning

på den tradisjonsrike og snart historiske Høddvoll.

Sigeren over Hamkam smakte godt,

kanskje mest fordi spelet

var både eitt og to hakk betre enn

på same tid i fjor.

Og sjølv om hedemarkingane pressa litt mot slutten,

med stangskot og redusering til 1-2,

sat vi der og følte oss temmeleg trygge,

 naboen og eg.

Nei, absolutt ingen angst

for at sigeren ville ryke.

 Så takk til laget,

med eminente Latifu i spissen,

takk til heiaropsjefen på hovudtribuna,

som aldri blei sliten av å piske opp stemninga

i det våtkalde publikumet,

og takk til det ufyselege vestavéret,

som heldt ballen så lenge i lufta

at ingen forstod kvifor heimelaget fekk straffe 

og difor kunne gå opp til 2-0

ved ein glitrande god nigerianar som vi aldri må gi slepp på.

Resirkulert Afrika

Då eg totalt tilfeldig snubla over eit bruktboksal

på Gjenbruk-butikken

til Det Norske Misjonsselskap

inni Myrvågane i dag,

var det vanskeleg

ikkje å tenkje på

lysbileteseriane

frå Kamerun og Madagaskar

som vart viste

på bedehuset i gamle dagar.

 

 

Alle desse brune kroppane

stuva saman

i treskuggar og skur

under den brennande sola

i Afrika

lyttande til historiene

om jødane sine ørkenvandringar

og Jesu undergjerningar

frå munnane til norske misjonærar,

tenkte eg på

då eg plukka 18 bøker

opp i posen.

Alt dette vi sende nedover.

Evangeliet. 

Og så dette andre dei innfødde fekk med seg på kjøpet.

Det var sikkert godt meint,

har eg ofte tenkt.

Og kanskje også rett gjort.

For han som leitar, skal finne, lærte vi i søndagsskulen.

Men ikkje om eg hadde trudd

at det var nettopp

i misjonen sine hyller

eg endeleg skulle kome over

Herman Hesses Demian

og Milan Kunderas Udødeligheten.

 

Elles mykje gildt å sjå inni Myrvågane

på ein vindfull og grå sunnmørsdag.

Så kva kan ein ikkje få

for førti kroner.

Jostein frå Hjørungavåg

Så kom gladmeldinga.
Nokon kjende att den sakna katten sin
etter eit tilfeldig gløtt i fjesbokja.
 

I ettermiddag kom nemleg ein mann
 køyrande i ein kvit Toyota.

Brått svinga han opp på tunet vårt og sa:

- Nei, er det du, Jostein?

 

 Dermed hoppa katten ned frå altanrekkverket.

Det vart eit gledeleg gjensyn.

Jostein fekk jamvel site i framsetet

på nyevegen langs Overåstranda

der Hareid nesten umerkeleg

glir over i Hjørungavåg skulekrins.

Ikkje så rart, kanskje,

etter eit heilt år på rømmen.

SISTE SOLSTRIMA

No tippar eg

at det blir lenge til neste gong

  vi sløvar slik

i solsteiken på altanen,

for brått tjukna det seg til med skyer

over eidet,

 men vérprofetane

har teke feil før.

Claudio Magris: I blinde

Trass i tallause sidespor og hyppige kronologibrot, er det lenge sidan ein roman har gjort sterkare inntrykk på meg enn Claudio Magris` I blinde .

Den italienske litteraturprofessoren Magris (f 1939),

med slektsband til både Italia, Jugoslavia og fjerne provinsar i det gamle habsburgske dobbeltmonarkiet Austerrike-Ungarn,

er spesialist på tysk språk og sentraleuropeisk kultur ved universitetet i Trieste, 

og er nok mest kjend for reiseskildringa Donau, 

som vart ein verdssuksess då ho kom ut i 1986

(og som sikkert har gjort forfattaren økonomisk sutalaus

for all framtid).

Men der Donau 

(som også har trekk av romanen og essayet i seg)

er kronologisk 

(som faret etter elva),

er I blinde kaotisk og lunefullt 

(som havet).

Heile teksten i Alla cieca, 

som kom ut i 2005, 

er bygd opp som ein monolog frå den (viss eg har rekna rett) 

åttitoår gamle kommunisten Salvatore Cippio, 

lest inn på ein bandopptakar ved ein psykiatrisk klinikk i den italienske grensebyen Trieste, 

til legen hans, dr. Ulcigrai.

Og det er verkeleg ei fascinerande forteljing, 

der Salvatores livshistorie, 

som jugoslavisk antifascist og straffange,

fyrst i konsentrasjonsleiren Dachau 

("ondskapens uoverstigelige høydepunkt"),

og seinare 

(etter brotet mellom Tito og Stalin)

i det jugoslaviske gullaget Goli Otok,

vert voven inn i 

den (viss eg har rekna rett) hundreogtredve år eldre danske sjømannen 

Jorgen Jorgensens livshistorie

(med vekt på rolla hans under utryddinga av urfolket på Tasmania) 

som pasienten ikkje greier å skjelne frå si eiga.

For lesaren, altså meg, 

(eller lyttaren til bandopptaket, altså dr. Ulcigrai) 

vert dei dramatiske opplevingane til desse to personane 

fletta så tett og stramt saman

at det stundom er uråd å skilje dei frå einannan.

Ei setning kan byrje med Salvatore

og slutte med Jorgen.

Men røynslene deira har fleire likskapar.

Begge er politisk medvitne og opplever tortur og menneskleg råskap.

Begge vert stempla som forbrytarar og forrædarar.

Begge får merkelappen displaced person og blir gitt ein ticket of leave 

av styresmaktene.

Og begge opplever kvinna
(og då meiner eg med stor k)

som både hore og madonna (Norah og Maria).

Til saman utgjer forteljingane deira EI historie om det jaga og forviste individet

som har erfart at såkalla siviliserte menneske

har vist det blinde auget til, 

og i likesæle berre akseptert,

 dei mest ekstreme formene for brutalitet og fornedring framigjennom,

biletgjort av dei kvinnelege gallionsfigurane

sine hundreår lange reiser over

verdas sju, åtte eller ni hav.

Språket i denne romanen, 

som også har klangbotnar i dei greske eposa Iliaden og Odysseen, 

er eruptivt og nyskapande.

Min norske versjon, utgitt av Press Pocket, 

er ypparleg omsett av Kjell Risvik, 

og er ein meister og nobelpriskandidat som Claudio Magris verdig.

Hareid mot Gøyna i kveld

Treningskampen mellom Hareid og Godøy,

som etter planen skulle avviklast komande torsdag,

vert spelt

i ettermiddag kl 1700, melder Hareid IL si heimeside.

Bakgrunnen for denne framskundinga

er eit ønske frå Godøy.

Heile sju av dei faste A-lagsspelarane deira reiser på sjøen allereie onsdag.

Men også Hareid kan oppleve mannskapsmangel i kveldens kamp,

sidan det vakre véret har lokka fleire av spelararne til å bruke ein ekstra dag

i påskefjellet.

Trenarane Hans Gisle Holstad og Vidar Vollseter

oppfordrar difor alle heimeverande oldboysar

som er i "nokolunde bra form"

om å pakke med seg sko og leggskinn og møte på klubbhuset

seinast kl 1615.

- Alle skal få spele minst ti minutt, seier Kisse 

på ei dårleg mobiltelefonlinje frå Steinbu.  

På grunn av J16-kampen mellom Hareid og Blindheim

på kunstgrasbana kl 18

vert oppgjeret mellom Hareid og Gøyna avvikla på grusbana,

som ved middagstider var mesta fri for snø.

Og kjenner vi støtteapparatet til Hareid IL rett,

er Tor Henning Andersen og Harald Åsen allereie ute med sladden,

slik at spora etter lokale rånarar

og Sirkus Merano sine elefantar

vert viska bort for godt.

Kampen skal dømmast av Rich Hunstad, Hjørungavåg IL,

og er ein er snar,

rekk publikum heim i god tid til den direktesende tippeligakampen

mellom Vålerenga og Sogndal

som går på TV2 frå klokka 19.

For oppdatert informasjon sjekk 

http://fotball.hareidil.no/#cid=1