Blåjubelsvingen

1-1.
5-3 e.e.o. og straffer.

Men det er eigentleg ikkje muleg

å gje noko skikkeleg referat av denne kampen.

For kva anna kan eg seie
 enn at det var skikkeleg stort.

Orda blir fattige.
Flosklane tome.
 

 

 Heia Hødd-ropa
tok meg i alle fall heilt tilbake
til barndomen og dei store kampane
på Høddvoll
der vi borna sat saman med mor vår 
på tribuna
medan far dirigerte trafikken.
 

 

 Det einaste som mangla på Ullevaal
var paraplyane
og dei fulle mennene
(ikkje så mange, kanskje, men dei fanst)
som reiste seg opp og skjelte ut dommaren
når det ikkje gjekk vegen
for Hasund-brørne
og resten av gråsteinlaget.
 

Eg kan ikkje hugse
4-2-kampen mot Lyn i august 1966,
der Kjetil Hasund skora tre mål
på landslagskeeper Svein Bjørn Olsen,
men eg VAR der
då denne klubben kanskje for aller fyrste gong
fekk vise at han rett nok var liten,
men også temmeleg stor.

Truleg har alle
skot, tunnelar, taklingar, urettvise dommaravgjerder
og ikkje minst taktfaste rop
frå alle desse kampane mellom 1965 og 1972
glidd over i kvarandre og blitt til
EIN KAMP
inne i hovudet på meg.

Uansett vil DENNE kampen
skape ein heilt ny resonansbotn
for det som vil skje framover.
Derfor var slagordet
STOLT FORTID - STØRRE FRAMTID,
som vart hengande over Blåsarane
og dei mange tusen sunnmørssupportarane
ganske treffande,

 

ikkje minst då kampen,

noko overraskande,

etter Tromsø si sure utvikling

i det åttiåttande minuttet av ordinær tid, 

likevel gjekk til straffesparkkonkurranse.

For vi veit no alle kva som skjedde

då Hødd-spelarane kunne springe

og ta i mot jubelen frå den blå svingen

etter Andreas Rekdal si flotte straffe 

(hard, høg og litt til venstre for keeper)

medan Trømsø mottok sølvet.

 

 

Jau, den andre svingen tømdest.
Og det rimeleg fort.

 

 

For det er hardt å tape

når ein SKAL vinne.

 





Men for oss som stod att,

vart dagen og kvelden lukkeleg, stolt

og alt ein kunne ynskje seg.

 

Eg skal aldri gløyme snøfnugga

som dansa i lyskasterane

mellom ekstraomgangane og dei avgjerande straffene.



Og aldri skal eg gløyme

det tause toget av bilar over Strynefjellet

og dei raude baklyktene

som bukta seg innover dei kvite viddene

medan Bruce Springsteen song

My Hometown.





Eit lite eventyr

Vi veit no alle korleis det slutta.

 

Snipp. Snapp. Snute.

Så var Tromsø ute.

 

Og Oskeladden.

Ja, han vann.

Alt, eigentleg.

 

Men korleis byrja det.

 



 

For oss

starta eventyret fredag føremiddag.

Eg for min del

sprang frå klasseromet

rett etter at Napoleon hadde tapt slaget ved Waterloo

og heiv meg i bilen for å hente borna

heime på Gjerda 

medan vår gode nabo

 tannlegen

gjorde  

seg ferdig

med ei rotfylling

akkurat i tide til å rekke ferja

til Sulesund.

 

Så vart det nokre raster

frå Trollveggen

via Dombås og Tretten





til Kløfta

og Sørumsand

før vi hamna på eit hotell

like ved den gamle flystripa på Fornebu

og kunne slappe litt av til

 laurdagen

då vi kledde oss i blått





og menga oss med tusenvis

av både ukjende 

 



 og kjende

 

sunnmøringar på Youngstorget

 

 

og skotske skjerfseljarar på Karl Johan.

Så kom endeleg

 

 



  

søndagen

med jubel og ballongar

 

og

Ja, vi elsker

sunge av ein altfor høgrøysta baryton

frå den nye operaen.

 

 

Vi håpte på eit heiderleg resultat

1-3, 2-4 eller noko

men ikkje visste vi

ordet av det

 

 

før fløyta gjekk

og kampen var i gang.

  



Heia Kåre

Helga nærmar seg med høg fart.
Folk på Hareidlandet pakkar koffertane.
Nokre leitar fram flybillettane.
Andre fyller bensin på tanken og sjekkar lufttrykket i dekka.
Alt skal vere klart til reisa nedetter dalane
mot cupfinalen
mellom Tromsø og Hødd.

 

Dei siste vekene har interessa rundt kampen eksplodert.
Folk har nesten gått over lik
for å skaffe seg billettar.

Nokre har kjøpt seg fri
frå jobben og bestilt seg reise og hotell
for dei pengane som eigentleg skulle gå til julegåver,
andre har lovd borna sine ein katt eller ein undulat
(same kor allergiske dei er)
berre dei får reise denne helga til Oslo.

Åleine.

Alt flyt på Ytre Søre.
Reglar for takt og tone.
Skikk og bruk.

Vener som du tidlegare såg opp til
har allereie køyrt sørover
og late borna gå på sjølvstyr heime.
Men i skrivande stund,
berre tre kveldar og fire netter før den store kampen,
går tankane våre likevel mest til Kåre,
som gav bort sin einaste billett til kompisen,
slik at han kunne få ta med sonen sin til Ullevål stadion.



Sjølvsagt hadde Kåre ynskt
å sjå cupfinalen.
Svært gjerne.
Han har trass alt heia på Hødd i nesten femti år.
Men han visste ikkje at kona hans
hadde bestilt tur til Syden.

Der finst store ting i livet.
Og der finst små.
Apostelen Paulus
hadde sjølvsagt heilt rett 
då han skreiv om desse
 i sitt aller fyrste brev til kyrkjelyden i den greske byen Korint:

"Og størst av dei er kjærleiken"

Så no blir det syttiårsdag
saman med kjerring og seks svigerinner
for han Kåre.
Feiringa skal gå føre seg
 på ein stad i Spania
som byrjar på T og sluttar på -vieja.

Så vi håper verkeleg at du finn ein pub
som sender kampen, Kåre.

Tenk ikkje på at
ein Tromsø-siger berre gir 1,30 i odds.

Spør
dei som står bak disken om
Final de la Copa
de Noruega
og sjå kva som skjer.

Eller du kan prøve
den norske sjømannskyrkja.
Der får du sikkert vaflar.

Men pass deg for dei spanske senoritaene.
Dei kan brenne av
når du minst ventar det.

Heia Hødd!
 

  



Den beste gåva som far kunne få

11. november 2012 vart litt av ein dag.

 

  

Ikkje berre har det vore

Remembrance Day

 

 

og 94 år sidan Den fyrste verdskrigen tok slutt.

Det har også vore farsdag.

 

I norsktimane

for svært mange år sidan

laga vi kort til denne dagen.

 

På Hareid skule vart

Anders hovden sitt dikt

Handi hans far min

skrive

med den aller vakraste løkkeskrift

og sidan dekorert med bordar

og teikningar.

 

 

Dei fleste av kompisane mine

teikna båtar,

sidan fedrene deira

sigla ute på eitt av dei store verdshava

som styrmenn eller maskinistar

og var heimafrå atten månader om gongen.

Andre rita opp traktorar

og løer med sauer utanfor.

 

Handi hans far min var sliti og hard

og skrukkut som gamalt horn,

ho fekk si bragd på den magre gard

i træling for kona og born.

 

Slik stod det.

Eg for min del prøvde å forme ein pistol

og ei skrivemaskin

(av typen Underwood)

som illustrasjon til diktet av Anders Hovden,

for det var trass alt med desse reiskapane

far min skaffa mat til heimen vår,

forestilte eg meg.

 

Men uansett kva far vår jobba med

så utgjorde arbeidet hans

sjølve grunnmuren i tilveret vårt.

 

Som alle veit er det ikkje slik i dag.

Materielt sett har dei fleste born 

det meir enn godt nok.

Og foreldra har det ikkje så verst dei heller

og treng eigentleg ikkje om å gjere så mykje.

Det går bra likevel.

Nei, ingen suter.

Så det er nok lenge sidan

Handi hans far min

låg på frukostbordet saman med ein tvistpose

ein fardagsmorgon.

 

Tidene endrar seg.

Vi nordbuar fokuserer på andre ting enn overleving.

Og godt er vel det.

Eller.

 

Eg for min del feira dagen med ein lang joggetur.

 Etter å ha sett Hødd rundspele Bodø Glimt på TV-en

og skape fire-fem megasjansar i fyrste omgang,

tok eg sjansen og stakk ut.

Sonen min fekk streng beskjed

om å sende meg oppdateringar på mobilen.

 

Det gjekk lett.

Før eg visste ordet av det var eg framme i Kaldholen.

Og framleis ingen pip.

Eit godt teikn.

Eg passerte Kråkholen i fint driv.

Og sidan Merrasetra.

Ein ørn fylgde meg med våkent blikk

ned Røysetbakkane,

men misste interessa då eg byrja oppstigninga mot Ulset.

 

Så ved Holesanden kom pipa.

"Plutseleg to kjappe for Glimt.

Skorar Tromsdalen eitt til vert det nedrykk".

 

Brått var all luft ute av meg.

Vegen opp mot Snipsøyr skule har aldri vore så tung.

 

 

Medan eg venta på oppdateringa frå Adeccoligaen,

tok eg eit nervøst bilete

av Snipsøyrdalen.

 

 

Ein forlaten stad.

Ingen menneske og ingen bilar.

Berre på Nesset såg eg lys i eit hus.

 

Er Hødd nede, tenkte eg.

 

Eller er det berre Bigsetmessa som har soge dalen tom.

 

Så endeleg kom siste pip.

 

"Det gjekk akkurat! Alta vann 3-2. Hødd eitt mål frå nedrykk."

 

Vegen heim gjekk som ein draum.

Eg hadde vinden i ryggen

og rakk akkurat å sjå Dzeko

avgjere for Manchester City mot Tottenham.

Etter ein god middag

vart det Chelsea-Liverpool,

berre avbrote av innspurten i den norske tippeligaen.

 

Kven går opp og kven går ned.

 

Ja, visst er det andre suter

enn i Anders Hovden sine dagar.

 



KULTURKVELD

 

For den som måtte vere interessert, så er det altså

 

 

KULTURKVELD

 

I HAREID KYRKJE

 

ONSDAG 7.11. KL 1930

 

MED

 

HJØRUNGAVÅG BRASS

 

 

 

 

ØYSTEIN ORTEN

 

 



SOM VIL LESE FRÅ ROMANEN

 

LIVINGSTONES RETRETT

 

OG  DOKUMENTARBOKA

 

HIMMELEN OVER SHETLAND

  

 

 

JENS TERJE JOHNSEN

 

 

 

OG

 

LIDVAR GRIMSTAD

 

 

 

PÅ ORGEL