Kjerringa på Flø

 Laurdag fekk eg det brått føre meg

at eg skulle vitje
Kjerringa
på Flø.
 

Det
var så lenge sidan
eg hadde svinga nedom henne,
der ho ligg
langt bortanfor allfarveg
på kanten av eit stup
mot havet i vest.
 

Friarferda

mot denne vakre kvinna

gjekk med haltande steg,

sidan eg slo opp strekken frå førre laurdag

då eg skulle hoppe over ein bekk

på setra i Ytredalen

i Brandal.

Eg tenkte hardt på

om eg skulle snu,

men freistinga til å stå løpet ut

vart for stor.

Dermed

snubla eg meg oppetter

mot Skolma og sidan Signalhornet,

før eg tok eit bilete av varden

på Snellelida

(visst nok Hareidlandets minst besøkte fjell),

som kikar ned

på Svartevatnet og Ytrefløvatnet,

trufaste vener til

dei av oss som har trakka råsene her

 med oter og makketroe,



 

og varden på Smørkinna,

med fin utsikt nordetter leia,

  

 

før eg altså endeleg nådde

målet for turen,

The Beauty of The West.

 

 

To ramnar

(kanskje var det Hugin og Munin)

krinsa over hovudet hennar

og passa på at eg ikkje kom for nær

stupet 

 

 

 men heller skrådde ned hellingane

mot Ytrefløvatnet

 

 

og gjekk stranda

tilbake,

for både vill, vakker og farleg

er Kjerringa på Flø.