KNUT ER HER IGJEN

Om nokon skulle vere i tvil.

Tjuandedags-Knut er her igjen.

Og då veit vi alle kva som lyt gjerast.

Hive jula ut.

Koste henne.

Ete henne.

Drikke henne.

Jamvel danse henne ut.

I dag er aller siste frist.

Tjuandedagen har elles mange namn.

JULEVIPPEN er eitt av dei.

For meir enn tusen år sidan ofra vikingane til Odin, Tor og Frøy under  

MIDTVINTERSBLOTET, som dei rekna som sin nyttårsdag.

Men så kom kristendomen og blanda seg med dei heidenske skikkane.

Og då den danske prinsen Knud Lavard (1095-1131) vart drepen i eit bakhald av syskenbarnet sitt (fordi han vart sett på som ein konkurrent til kongetruna) og det straks sprang fram ei vasskjelde på staden der han døydde, fekk den katolske kyrkja ein ny helgen.

Slik hamna Knut på den norske primstaven.

Som eit omsnudd drikkehorn.

Og seinare som ein kost.

Eller ei klokke.

Mytene sine vandringar mot symbol er sanneleg uransaklege.

Tjuandedagen er forresten dagen for alle julebukkar.

Og det er dagen då dei aller fleste nyttårslovnader sprekk.

Ikkje rart om ein tenkjer på alt som må etast og drikkast or hus.