søndag 4. februar 2024

PJ IN MEMORIAM

 

Då Petter Jarle Erstad døydde fredag 17 november, 

miste vi ein god ven og nabo. 

Og fleire av oss var til stades under gravferda 

i Hareidskyrkja fredagen etter.

Petter Jarle (PJ) og eg vaks opp nær kvarandre. 

Berre hundre meter

mellom heimane våre. I eit område rett ovanfor sentrum. 

Ei eiga verd

var det. Der alle kjende alle. 

Og verda heitte Gjerda-Brekkane.

Den gamle Brandalsvegen delte verda i to. 

Bilar og bussar

kosta langs med. På veg til Alvestadkaia. Der ferja

til Ålesund venta.

Og gardane på kvar si side. Inndelte i grøne rektangel. 

Både nedanfor og ovanfor. 

Med sauder og kyr. Hestar og traktorar. 

Hesjing og potetopptaking.

Der borna i kring fekk vere med.

Ja ei lukkeleg verd var det. Med lukkelege årstider. 

Ski om vinteren. Fotball om våren. Hopping i høyet ut på 

seinsommaren. Gøyme og leite om hausten. 

Når det var blitt mørkt. Og det var

spennande å vere ute.

Jamaldringane til PJ fortel om eit stort

idrettstalent. I fotball var han skikkeleg god. Kvikk og

spenstig. Med eit godt tilslag. Under kampane oppe på 

Bøen var ingen raskare enn PJ. 

Så debuterte han også på 

A-laget då han var berre 16 år. La tidleg opp. 

Men fekk 45 kampar for

Hareid.


Petter Jarle var ein god del eldre enn eg. 

Vart konfirmert det året eg vart fødd.

Eg kan hugse han frå eg var ein liten gut. 

Leiken på plenen vår

stoppa alltid opp då han kom glidande forbi i bilen sin. 

Med lys skinnjakke. Solbrun hud. Og ikkje sjeldan 

med ei fin jente i

framsetet. Det var noko internasjonalt over han. 

Noko moderne og annleis. Vi høyrde han hadde vore 

i utlandet. Hadde haika nedover Europa. 

Åleine. 

Han var bereist, som vi seier.

Seinare skulle studiar, jobb og naboskap føre oss saman. 

I 1981-82 

studerte vi begge på Distriktshøgskulen i Volda. 

PJ tysk. Eg norsk. Frå 1990 var vi kollegaer ved UVS. 

Og berre nokre år etter vart vi også naboar i Reiten.

Så åra viska aldersskilnaden ut. 

Brått var vi jamgamle.

Merka at vi hadde mykje felles. 

Det var noko med interesser.

Haldningar. Kanskje også verdiar. 

Eit slags syn på ting som

skjedde rundt oss som vi delte.

Vi skifta på å køyre utover. Han rygga alltid opp til

inngangsdøra vår. Stod der klar til eg kom. 

Eg hugsar skinet

frå dei raude bremselysa i snøen. 

Så bortom barnehagen på

Teigane for å levere ein av gutane mine. 

Annankvar dag venta PJ med bilen i bakken der. 

Fem minutt. Ti minutt. 

Til vi køyrde over Eidet. 

Det gjorde han ingenting at han frakta 

mine ungar.

I fleire år gjorde vi dette. Køyrde over Eidet. 

Til og frå jobb. PJ fortalde. Frå ei tid før mi tid. 

Levande. 

Han hugsa replikkar. Kom med spissformuleringar. 

Vi diskuterte. Utveksla erfaringar. 

Kjende oss att i kvarandre. Og desse samtalane. 

Om alt mellom himmel og jord. Med mykje latter og skøy. 

Dei vil eg alltid sakne.

Så kom Anne Pernille. Og dei tre borna. 

Jenny. Marius. Johan. 

Ingen tvil om fyrsteprioriteten heretter. 

Sjølvsagt ikkje. 

Sola stod høgt.

Himmelen var blå. Dagane lyse.

Yrkeslivet hans var mangslungent. Med produksjon av møblar.

Sal av møblar. Drosjekøyring. Skule.

I nesten 30 år arbeidde han ved Ulstein vidaregåande.

Underviste i tysk, historie og økonomi. Han var ekspert på

skatterett. Ikkje rart at fleire av dei gamle elevane hans 

spurde han til råds

om utfyllinga av sjølvmeldinga då dei vart vaksne.

Han må ha vore ein god lærar. 

Der var foreldre som kontakta

skulen for å høyre om ikkje guten eller jenta deira kunne få

PJ også neste skuleår. For PJ var flink til å kome i kontakt 

med elevane. Prinsippet var å møte eleven akkurat der han var

fagleg. Og ikkje der han burde vere. 

Slik kunne tillit byggjast. 

Og læringa ta til.

Interessa hans for historie og kulturarv var stor. 

Drosjekøyringa gjorde at han visste kven som budde 

i alle hus.

Han fortalde med knappe setningar. Gav treffande

karakteristikkar. Avslutta med ein replikk som gjorde at ein

berre måtte le. 

Den lokalhistoriske innsikta hans var

formidabel. 

Eg trur ingen har lært meg

meir om Hareidssamfunnet enn PJ.

Han peika på vitale fakta. Viste meg viktige samanhengar.

Korleis opplevde eg han? 

Var han påliteleg? Til det ytterste!

Alltid til å stole på. Ein mann var ein mann. 

Eit ord var eit ord. Og ein mann heldt ord.

Var han sta? Kanskje. 

Men mest i tydinga – uthaldande, trufast

- mot det han meinte var rett.

Sparsomeleg? Truleg. 

Men også svært raus, hjelpsam, omtenksam.

Mange av oss fekk erfare dette. 

Som ein av sønene mine svarte 

då han fekk meldinga om at PJ var borte: 

«Han var ein fantastisk snill og mild mann».

Var han kunstnarisk? Veit ikkje. 

Men i alle fall ein

estetikar. Oppteken av arkitektur. Stil. Design. 

Særleg innan møbel. Som naturleg var.

Med åra vart treffa våre færre. 

PJ fekk problem med føtene. Det vart tungt å gå. 

Aksjonsradiusen kortare.

Omgangskrinsen mindre. Slik det blir med oss alle. 

Sjeldnare ute. Meir heime.

Men minna kunne framleis flyge. 

Frå verandaen i Reiten 

kunne han sjå kveldsola male fjella

i Sykkylven raude. 

Der inne hadde foreldra hans vakse opp. 

Der inne var røtene. Dalføra og setrane og turane dit inn. 

Han gløymde

dei ikkje.

Livet går i bylgjer. 

Sjølv om kontakten var blitt mindre dei

siste par åra, var den ein gong stor og viktig. 

Vi vaks opp i same verd. Opplevde ting saman. 

Lærte av kvarandre. 

Og ikkje minst –  vi lo saman.

No er det raude bremselyset i snøen borte. 

Turane over Eidet er over. Og kvelden er mørk. 

Men snart kjem våren.

Og borna på Gjerda og Brekkane skal leite fram fotballen 

og dele seg inn i lag igjen. 

PJ er ikkje på banen lenger.

Men ein gong var han den raskaste guten på Bøen.

Kvil i fred, Petter Jarle!

Vi minnest deg med glede!

torsdag 1. februar 2024

Ein lys kveld på biblioteket

 Flott oppleving

saman med flinke songarar og musikarar

under "No blir kvelden lysare" 

tysdag 23 januar!


Kor mange var til stades?

80? 100? 120?



Umuleg for meg å seie.

Men sju lesingar for min del.

Frå seks av bøkene mine.


Programmet ser ein her.

 

All ære til Ingmar, songarar, musikarar, lydmann, 

bibliteket og - ikkje minst - publikum 

for solid gjennomføring og fin respons.


Hjarteleg takk!

Alle foto: 
Andreas Bjerknes//Vikebladet/Vestposten

søndag 21. januar 2024

No blir kvelden

 Under kulturkvelden 

"No blir kvelden lysare enn før"

på Hareid folkebibliotek tysdag 23 januar kl 1900

skal eg lese sju utdrag

frå bøkene mine

innimellom 

songen og musikken

som Ingmar Mork, Hege Holstad, Vibeke Holstad, Ida Teige, 

Øystein Djupvik og Bertil Tødenes skal framføre.

Det er Ingmar som står for regien.

VEL MØTT!

søndag 7. januar 2024

FRISKE FØRJULSBAD MED FERSK BOK

 Tysdag 28 november 
arrangerte Hareid folkebibliotek
 bokbad med Den bortkomne 
i fokus.
Intervjuar og bademeister var 
norsklektor og kollega Liv Osnes Dalbakken.


Bibliotekar Anne Vasstrand ønskte velkomen


før eg las utdrag frå romanen.


Trubaduren Tormod Hjørungnes Engen song 
og fortalde om møtet med forfattaren sin lyrikk
før han avslutta med si eiga tonesetjing av diktet
blues frå samlinga havflammen (1995).
                                                

Mellom 50 og 60 menneske tok del.



Boksal ved NORLI Amfi Ulsteinvik til slutt.


Avslutning med nye utdrag av romanen.


Torsdag 7 desember gjekk turen til biblioteket
på ARENA i Ulsteinvik.
Opplegg etter same lest.
Mellom 30 og 40 tilstades.
God stemning.


Stor takk til begge biblioteka 
for fin tilretteleggjing!

Takk også til NORLI 
for praktisk gjennomføring av boksalet!

Alle foto: 
Vikebladet/Vestposten og Hareid bibliotek.

mandag 27. november 2023

BOKBAD MED DEN BORTKOMNE

Då var Vikebladet innom skulen 
og tok nokre bilete i høve bokbadet med Liv Osnes Dalbakken og meg 
kring romanen "Den bortkomne"


ved Hareid Folkebibliotek 
i morgon tysdag 28/11 kl 1900


der også trubaduren Tormod Engen vil synge og spele
og Norli Amfi Ulsteinvik 
  selje bøker.


Alle foto:
Ole-Ottar Høgstavoll/Vikebladet

Sjå elles Vikebladet sin omtale av arrangementet her: 

https://www.vikebladet.no/kultur/i/Mo0bG5/gav-ut-ny-roman-i-haust-no-skal-han-bokbadast-baade-i-hareid-og-ulstein 

torsdag 26. oktober 2023

Utfordrande roman frå Øystein Orten

Forfattaren Øystein Orten frå Hareid kom denne månaden med ein ny roman. «Den bortkomne» er den 15. boka frå hans hand. Eg brukte halvanna kveldsøkt på ei forteljing som eg ikkje nøler med å kalle fengslande, ja, bortimot glitrande. Ikkje minst fordi Orten handterer nynorsken sin til kunstnarleg perfeksjon. Han målar menneske, natur, vêr og bygdelag i eit språk som går rett heim hos meg; presist og vakkert, samtidig som det ikkje svulmar - på ingen måte!

Romanen er skriven i eg-form, som kan vere krevjande, men som Orten taklar fint. Hovudpersonen er lektor og arbeider i ein vidaregåande skule i Innlandet. Han har vakse opp på det som i boka heiter Ytre Søre; øya der han har barndomsheimen sin, minner om Hareidlandet. Han har studert i Volda og har jobba på ein skule i heimtraktene.

Etter ei hending i livet sitt, skaffar han seg altså jobb ved Mjøsa. Foreldra er døde, men lektoren har brukt barndomsheimen i feriar. Men så, medan det er vinter over landskapet, vender han tilbake til heimbygda. Det er så uventa at naboane byrjar å stusse. Det er midt i skuleåret, og folk som fer forbi, oppdagar at den elles så opne og omgjengelege karen har slått lyset av og trekt gardinene for.

Sjølv får eg assosiasjonar til ei hending med ein ven i nabolaget for 30-40 år sidan. Ein dag kom han heim frå jobb, drog for gardinene og kraup rundt på golvet for at naboane ikkje skulle sjå at han var der. Han hadde imidlertid gjort noko ulovleg og vart etterforska av politiet. Men kva har læraren i Orten-romanen gjort? Sei det.

Permisjon, svarer lektoren, når folk vil vite kvifor han har reist til Ytre Søre midt i skuleåret. Han vandrar kvilelaust rundt i barndomsheimen, leiter i gamle papir og album og grev i si eiga fortid, prøver å forstå situasjonen. Han får diffuse telefonsamtalar frå rektor - og frå leiaren av Nemnda - som skal behandle saka hans. Kva har han eigentleg sagt i klasserommet? Korleis underviser han? Metodane og meiningane; gammaldags? Ikkje minst: Kva skjedde mellom han og 16-årige Embla på det grupperommet?

Den bortkomne er ein fleirtydig roman som rommar fleire forteljingar - om minne, skuldingar og lærarens utsette rolle. Sjølve prosessen mot eg-personen, seigpininga, kan nesten føre assosiasjonane i retning Franz Kafka. Mellom linjene kan du kjenne metoolukt og ein snev av moderne kjønnsideologi. Kva vilkår har ytringsfridommen i vår tid; handlingsrommet til ein lærar, kor langt kan han gå for å utfordre elevane?

Orten serverer oss også ei intimscene som kunne vere ein Michel Houellebecq verdig. Det er ikkje å forakte. Men først og fremst utfordrar han. Ein fascinerande og aktuell roman, og eg vil gi mi beste tilråding.

Asle Geir Widnes Johansen

Vikebladet/Vestposten 17.10.23

Nær på med Ronald

Onsdag 18. oktober hadde eg gleda av å ta del i Ronald Øvrelid sin visekveld "Nær på" ved Hareid Folkebiliotek. 
Mykje folk (over 100) hadde møtt fram til dette arrangementet, som var ein del av Hareidsstemna, kanskje Sunnmøres eldste kulturfestival (like gamal som meg).

I tillegg til Ronald sine framføringar, spelte og/eller song også Odd Goksøyr, Tormod Engen, Hege Holstad og Trine Teigene Eidsvik.


 Innimellom alt dette las eg fem utdrag frå den nye romanen min, Den bortkomne. 

Ein gild kveld - verkeleg!

søndag 1. oktober 2023

Roman sju, bok femten

Då er altså romanen Den bortkomne ute 
i bokhandlar og bibliotek.

 Eg har brukt mykje tid på han. Nærare tre år. Mange avvegingar er gjorde. Og mykje tekst er strokenSkriven på nytt. Og stroken igjen. Slik presenterer forlaget romanen.


I det ytre handlar altså boka mykje om læraren si rolle. 
Ytringsfridom. Handlingsfridom. Korleis kan ein presentere lærestoffet i fag som norsk, historie og religion 
for 17-18-åringar i den norske skulen 
i året 2023? 
Og kva bør ein? 
Finst der grenser? 
Dette er spørsmål som lesaren 
truleg vil stille seg under lesinga av romanen.
Men under den ytre handlinga
strøymer læraren si eiga historie. 
Erfaringar. 
Forventningar. Sorger. Oppturar. Traumer.
Personlege tap.
Alt dette som berre sjeldan kjem til overflata 
i møte med andre menneske.
For forfattaren vil denne historia vere like viktig.
Eg håper på reaksjonar og tilbakemeldingar.

God haust til alle som les!

søndag 9. april 2023

Niande april igjen og igjen

Hausten 2021, etter nyleg å ha gitt ut kvar vår bok om okkupasjonsåra, besøkte Svein Sæther og eg fire bibliotek på Sunnmøre for å halde ein samtale rundt spørsmålet: Skal vi aldri bli ferdige med krigen? Og svaret frå publikum, som var ei god blanding av unge og eldre, kvinner og menn, var temmeleg unisont: NEI!

I skrivande stund, medan kampane rasar, tusenvis av menneske døyr og byar vert lagde i ruinar i Ukraina - slik at dei liknar på Dresden i mai 1945, vil nok dei fleste vere samde om at svaret må bli det same. Vi blir ikkje ferdige med han, krigen, same kvar han er eller når han var. Men vi må lære av han.

Dei siste vekene har NRK vist dokumentaren De siste dødsdømte - om gjeninnføringa av dødsstraff og rettssakene mot dei mest framståande landssvikarane - som i samarbeid med dei tyske okkupantane hadde dolka sine eigne i ryggen og drive med bestialsk tortur på vegner av Gestapo og det tyske statspolitiet - noko som for dei fleste førte til avretting ved skyting innanfor gamle festningsmurar, t d ved Akershus, Sverresborg eller Kristiansten, i åra 1945-1948.

Etter mitt syn er serien svært god, ikkje minst fordi filmskaparane nyttar kjelder som filmklipp (nye), avhøyr (tilståingar), brev (skrivne rett før eksekveringa)og intervju av nære slektningar - ofte nieser eller nevøar - som trass i skam og skuldkjensle har valt å stå fram med forteljingane sine, og som også blir med på å oppsøkje  stadane der ugjerningane vart gjorde. I tillegg fortel historikarar med gode lokalkunnskapar om hendingane som førte fram til det fatale valet - dette å bli med fienden - og jakte på motstandsfolk, deira eigne landsmenn, som kjempa for eit fritt Norge - og sidan nytte dei mest grufulle metodar for å presse opplysningar ut av dei og - i fleire tilfelle - jamvel drepe dei.

Dokumentarserien greier også å setje liva til desse menneska (torturistane) inn i ein historisk kontekst. Kvifor valde dei slik dei gjorde? Kva ytre omstende førte nordmenn fram mot eit så forvilla standpunkt - å sleppe fienden inn - og sidan samarbeide med han - på verst tenkjeleg vis? Kva menneskesyn låg til grunn? Og inne i dette menneskesynet - kor mykje var eit menneske verdt? 

Av dei fem episodane som eg har sett til no - er personlege nedturar og trua på enkle løysingar noko som fleire av desse dødsdømde har til felles. Med mellomkrigstida sine økonomiske turbulensar som bakteppe, blir taparane skapte, og demagogane frå NS kan fiske i opprørt vatn. Konkursar. Arbeidsløyse. Utanforskap. Alt dette som pressar eit menneske til å spørje seg sjølv - kva no? 

Men historikarane stiller også kritiske spørsmål rundt oppgjeret. Gjeninnføringa av dødsstraffa i 1945 bryt med prinsippet om at ei ny lov ikkje kan ha tilbakeverkande kraft - nedfelt i grunnlova sin paragraf 97. Handsaminga av fangane fram mot domfellinga (som kunne ta opp til to-tre-fire år) kunne i fleire tilfelle også ha preg av vald - styrt av hemntankar etter det som nettopp hadde skjedd. Samtidig vert politiet plukka ut til å avlive desse fangane - noko dei motsette seg, men vart tvinga til å gjere likevel. Også dette - vert det hevda av desse historikarane - bryt med grunnleggjande prinsipp for ein rettsstat.

Ingenting kan likevel forsvare dei grufulle handlingane nazistane sine torturistar gjorde. Det finst ingen formildande omstende. Likevel lyt vi prøve å krype inn i hovuda deira. Kva førte dei fram til dette? Kvifor gjorde så mange av dei noko dei kanskje inst inne visste var frykteleg gale? Og korleis kan vi unngå at noko slikt skal skje igjen?

 Eg trur vi  har ei plikt til ikkje å gløyme. Vi har ei plikt til å ikkje vere likesæle når krigen herjar. Derfor må vi aldri bli ferdige med den niande april.

Foto: Far si feltflaske. Frå kampane i Gudbrandsdalen april 1940.

mandag 3. april 2023

Barabbas vs Jesus/Point of View

Nokre påsketradisjonar er vanskelege å bryte. 
Lesinga av Pär Lagerkvist si bok Barabbas frå 1950.
 Romanen er eit strålande døme på korleis ei kjend forteljing kan opplevast totalt annleis når blikket kjem frå ein annan stad. Der Barabbas står. Og fylgjer dramaet frå utkanten av folkehopen. 
Synsvinkel er eigentleg eit dårleg ord. Point of view er betre. 
Staden der tilskodaren står. Barabbas sitt blikk. Mot krossen. Og han som heng der i staden for han sjølv.

I 2011 skreiv eg eit lengre blogginnlegg om denne romanen.

https://oysteinorten.blogspot.com/2011/04/par-lagerkvist-barabbas.html

G O D  P Å S K E  !



lørdag 1. april 2023

torsdag 19. januar 2023

KVELDSSONG FOR PER


I fjor. Tjuesjette april. Rett før midnatt. Ei melding frå Volda. Det var Per: Kva med jazz og lyrikk på Hareid bibliotek? Og eg svarte: I vår har eg ikkje tid, men kanskje til hausten? Per: Supert! Vi held kontakta.

Altså Per. Fire år eldre enn meg. Ein av storegutane på Gjerda då eg vaks opp. Nummer tre i ein søskenflokk på sju. Nytt, stort hus. Diger plen. Lærarforeldre. På ungdomsskulen. Far rektor. Mor lærar i framandspråk.

Vi snakkar om 60- og 70-åra. Hareid kommune. Gardsnummer 45. Gjerda var ein flott plass å vekse opp på. Nær skulane. Kaiene. Butikkane. Riksvegen. Men også nær skogen. Fjella. Og ikkje minst vatna. Der kræene vód.

Her var mange born på same alder. Det var hyttebygging i Lissjeskogen. Fotballsparking på Bøen. Gøyme og leite i djupe vårkveldar. Før vi vart dregne inn den hareidske kulturen. Speidar. KM-klubb. Korps. Fotball. Eg kan hugse Per i patrulja Bjørn. Som ving på guttelaget (i gul drakt). Og som bassist i Ten Sing. Ei slags utdanning.

Litt seinare: Jam Sessions i stova deira. Eg på piano. Per på gitar. Noko som liknar på jazz. Blues. Jamvel rock. Litt Uriah Heep. Og Deep Purple. John Scofield. Tommy Bolin. Tolmodige foreldre på kjøkenet.

Midt på åttitalet: Musikkstudiet på lærarskulen i Volda. Eg på halvårs. Han på heilårs. Samtidig som han spelar i Bokkereidars Bluesband. Under elevkveldane på samfunnshuset kunne eg skryte av at eg kjende gitaristen som spelte opp til dans.

Så går ti år. Tjue år. Per dukkar opp på boklanseringar. Han les bøkene mine. Kjem med positive tilbakemeldingar. Han kjenner seg att.

Etter lang tid opplever ein altså dette. Ein har noko felles. Verdiar. Landskap. Minne. Jamvel røter. Ein dregst i hop. Søkjer saman.

Per er aktiv på nettet. Særleg på Facebook. Han set seg grundig inn i aktuelle saker. Og kommenterer dei. Med kvass penn. Straumkrisa. Vindmøllene. Den politiske utviklinga i landet. Men også i verda. Prestestyret i Iran. Woke-rørsla. Og unnfallenheita til styrande politikarar. 

Han er modig. Skarp. Legg ikkje fingrane mellom. Han talar Roma midt i mot. Det politisk korrekte midt i mot. Det er elitane.  Autoritetane. Personar og grupper med mykje makt. Som set dagsorden. Som formulerer narrativa. Det er desse han vil stille til veggs. Og krevje svar frå. Kjernen er menneskerettane. Særleg ytringsfridomen. Ingenting er viktigare. Per har eit opprør inne i seg. Kanskje med røter frå kampen mot EEC i 1972. Der faren var aktiv. Altså motstand.


Og som ein vegg opp mot dette. Det vakre i musikken. Inne i rytmane kan han kjenne seg fri. Levande. Leiken. I harmoni. Balanse. Per er god på gitar. Han er ein av dei beste. Det er jazz. Samba. Bossanova. 

Heime i stova i Volda spelar han inn eigne låtar. Leaving Town. Evening Song. Love for Sale. Men han lagar også nye arrangement til gamle klassikarar. Høgt frå den himmelske klåra. Den fyrste song eg høyra fekk. Legg dei ut på Youtube. Ofte med foto i bakgrunnen. Av dette som betyr noko. Seglbåten. Ishavsskuta Polarstar. Men aller mest familien. Gutane hans. Bestemora i Brandal. Mor og far. Og syskena. Helst frå oppveksten. På Gjerda. Hareid. Gardsnummer 45.

Hausten kjem. Per søkjer vestover. Heimover. Legg naturen ut på Facebook. Niande september: Mosvarden. Brørene. Sarshornet. Seksten foto. Blå himmel. 

Ellevte september: Endå ein gong heimover. Brørevatnet. Rypdalsvatnet. Signalhornet. Skolma. Femten foto. Lettskya. Smågrått over Brandal. Men havet som ein bakgrunn for alt.

Trettande september: Ørsta. Råsa over Daleteigane. Under Saudehornet og Vassdalstinden. Elva som renn langs med.

Syttande september skriv Per: Nye strengar i kveld. Faculty of Funk. Stødt. Ørsta. Eg anar iver. Glød. Forventning.

Så tjuetredje september. Det er ein fredag. Om morgonen. Ny melding frå Volda. Frå ein slektning: Ser at du er ven med Per Arne på Facebook. Han døydde i natt. Men det visste du kanskje?

Eg svarer tilbake: Nei og nei og nei! Resten av dagen blir annleis. Timane på skulen rare, underlege.

Og no. Snart fire månader etterpå: Kva ord kan oppsummere eit vennskap?

Sjølvsagt sakn. At her er blitt tommare. Men også glede. Og takksemd.

So long, Per! 

fredag 30. desember 2022

BØYLEHEST, SKLITAKLINGAR OG PIGGSKO OVER STOKK OG STEIN

Eg trur det må ha vore nokre veker etter månelandinga, altså  ein haustdag i 1969, at eg fyrste gongen heiv dei nye gymsokkane i eit nett og sprang over den mørke Brekkemarka mot Rema, før eg tok peiling mot den einslege lykta på det gamle klubbhuset, for å bli med på mi aller fyrste trening i turn. Der inne venta dei gamle storturnarane, med Eindride Hareide i spissen, kjende frå turnoppvisningar i Trudvang rett etter krigen, saman med litt eldre gutar, og jamvel jenter som nesten var på veg til å bli damer, noko som var ekstra spennande, spesielt for dei halvvaksne karane, men også for den aller yngste guten, som var eg.

 

Og saman med desse fekk eg dei neste tre-fire åra utforske denne idretten sine seks disiplinar, der ringar og svingstang var dei mest spennande, sidan trenarane måtte ta i mot meg i tilfelle avhoppet hadde kurs utanfor matta, til dømes mot ein vegg eller ei dør, og bøylehesten den vanskelegaste, sidan sjølve hesteryggen var i breiaste laget for dei korte føtene mine.

 Allereie frå Dag 1 lærte eg at turn eigentleg handla mest om kroppshaldning. Det var viktig å vere rett i ryggen, fekk eg høyre, same kvar eg stod eller gjekk, både i og utanfor klubbhuset, slik at det alle tider såg ut til at eg hadde full kontroll. –Inn med raua, gut! Inn med raua! Ikkje sjå ut som om du heile tida skal ta i mot ein ball!

Toppen på turnkarrieren min kom med to fjerdeplassar under KM i Molde, i frittståande (eller matte, som det heitte på Hareid) og skranke, som truleg var mi beste øving, sidan eg hadde klatra mykje i (og også falle ned frå) diverse tre under opphenging av fuglekasser i Gjerdeskogen, noko eg var godt nøgd med, sidan eg var to år yngre enn dei andre i mi klasse. Eg brukte også opp alle dei 50 kronene som far min sende med meg til denne helga i Idrettens hus, hovudsakleg på snop, brus og flipperspel.

 Eg la opp som turnar då eg var 11 år, om lag samtidig som Eindride markerte 70-årsdagen sin med å stå på hendene på løetaket sitt for Sunnmørsposten sin fotograf, sidan eg glei meir og meir over i friidretten, der bror min var med, saman med kompisane sine, og primus motor Kåre Oksavik og sønene hans.

 Forutan gateløp og terrengløp hist og pist, var dei klassiske øvingane for oss som var yngst, 60 m, kule og lengde, men dessverre også 600 m, som eg grudde meg som ein hund til, sidan eg visste at eg kom til å stivne mot slutten og truleg spy når eg kom i mål. Ikkje sjeldan spydde eg også før start, sidan eg tenkte på kor låkt det kom til å gjere på oppløpssida, men alt vart fort gløymt når løpet var over, og eg som regel hadde kome nummer to eller tre, og kunne site å studere den vesle medaljen på ferja heim att.

 
Det vart altså mykje sølv og bronse på meg. Men i ettertid har alle desse løpa, kulestøyta og lengdehoppa sosa seg saman til ei salig røre, og eg greier ikkje å skilje dei frå kvarandre. KM i Ørsta i 1974 hugsar eg derimot godt. Kanskje er det fordi far min var sjåfør til dette arrangementet, og dermed tilskodar, og at han hadde møtt nokre kjenningar der inne, truleg frå sine glansdagar i 50-åra, som han stod saman med då eg kryssa målstreken på 60 m aller fyrst, hårfint framfor ein gut frå Langevåg. Truleg var det også akkurat dette, at far min var der, saman med dei gamle kameratane sine, som gjorde denne sigeren så spesiell.

 Det skøyaste som fanst var likevel stafettane om våren, der eg begynte som skårunge, altså den vesle pjokken som skulle vere yngst muleg for at samanlagtalderen skulle gå opp. Stafettane utvida også den geografiske horisonten vår, med reisene inn til Sunnmøre sine mange avkrokar, ofte i baksetet på ein bil, inneklemt mellom seniorar med hår på brystet. Tenk berre på Patchellstafetten, med den intense teven av rev og mink, og premieutdelinga på trappa til det keisarlege Union Hotel etterpå! Skal eg vere ærleg, var Norangsdalen meir eksotisk enn Afrika for meg, og dei blinde vekslingane og kivinga med ørstingar og ålesundarar i den stramme lukta mellom revefarmane der inne, kjem eg aldri til å gløyme. Det var gollj! 

Så tok fotballen over, det vil seie, den organiserte fotballen, for fotball hadde eg sparka sidan tidenes morgen, på Bøen, på Hovlidbana, på Allenvoll, i Åsendalen, på ymse marker inn med elva, og elles overalt, særleg etter hóslåtten, då forbodet mot bruk av høvelege atteleger for ulike ballspel var delvis oppheva. Vi hadde drakter, seriespel, dommarar og tabellar, hundre prosent sydde saman av oss sjølve, utan innblanding frå vaksne. 60-åra var i sanning ei lukkeleg tid for mange gutungar på Hareid.

 

Kampane for dei yngste aldersbestemte laga til Hareid Idrettslag vart elles i all hovudsak spelte på grus. Sidan dette var før vi begynte på ungdomsskulen, møtte mange av oss jamaldringar frå andre skulekrinsar for fyrste gong. Tenkje seg til - gutar frå Bigset og Brandal! Slik såg dei altså ut. Men nesten ingen kom frå slagstaden Hjørungavåg. Allereie den gongen forstod eg at folk frå denne delen av kommuna var noko heilt for seg sjølv. Historisk medvitne. Og stolte over sin breie plass i Snorre sine kongesoger.

 Som fotballspelar hadde eg heilt sikkert mine avgrensingar og tilkortkomingar, men eg var rimeleg rask og temmeleg taklingssterk, skal eg tru dei som såg meg. Men trass i ein grei høgrefot, god fart og bra styrke, var venstrefoten daud som ei sild og berre brukande til støttepasningar. Eg var heller ingen Jostein Flo i lufta. Men ein plass på laget hadde eg, og det er ikkje mange ting som er viktigare enn akkurat det.

 Trenarsituasjonen desse åra var svært oversiktleg. Smågutte: Einar Elvanes. Gutte: Einar Elvanes. Junior: Einar Elvanes. Truleg er Einar Elvanes ein av dei viktigaste oppsedarane som nokon gong har levd i Hareid kommune. Mange ungdomar har lært god folkeskikk og sunne haldningar av denne mannen. Han hadde presise tankar om kva som var rett og gale, både på bana og i livet elles. Det var umuleg å misforstå kva han meinte. Men å gjere det på bana, og for så vidt også utanfor bana, var noko heilt anna. Det kunne også vere tøffe treningar, med doggisar opp og ned bardane inne på stadion, ofte til ein kjende blodsmaken i munnen, og armhevingar med ein fot på ryggen, om du ikkje senka brystkassa langt nok ned.

 

Av Elvanes lærte eg såleis dei viktigaste prinsippa for ein høgreback, og eg kan framleis høyre ropa hans frå sidelinja, alltid gjenteke to gongar: Opp-i-raua-på-nå! Opp-i-raua-på-nå! Eitt spark! Eitt spark! Lat ballen gjere arbeidet! Lat ballen gjere arbeidet! For meg handla det om å hindre innlegg, blokkere skot og aldri – aldri - late nokon kome forbi meg. Altså hadde eg kun defensive, eller rettare, sett frå motstandaren si side, destruktive, oppgåver. Ein sideback på 70-talet skulle elles vere ytterst varsam med å passere midtstreken. Det var tryggast gje frå seg ballen til ein midtbanespelar og så stå og vente der.

 Dette var forresten ein periode i lokalfotballen si historie der ei vellukka sklitakling kunne følest like viktig som eit mål, ja, jamvel viktigare, særleg om ho var vakker. Eg kan godt hugse at eg vaks på å setje inn ei saftig takling i Huldalen eller på Høddvoll. Då kunne eg møte på skulen med ein rettare rygg dagen etter.

 På mange måtar har Elvanes sine reglar for ein forsvarar også forma meg som person. Eg vandrar framleis rundt i verda og både tenkjer og oppfører meg som ein høgreback. Ja, faktisk har livet mitt sidan åra med Elvanes i dei fleste samanhengar handla mykje om å stoppe kjeften på den offensive mennesketypen, ein angripar, til dømes ein ving, og eg er overtydd om at dette har gjort meg til ein betre person.

 Ofte lengtar eg tilbake til desse tidene då sidebacken var ein øydeleggjar. Dessverre har kunstgraset utrydda den gamaldagse backen. Ei saftig takling på gras eller grus er framleis ei nyting å sjå, men finst no berre i dei lågare divisjonane. Ei skikkeleg sklitakling i den norske eliteserien er nesten blitt like sjeldan å sjå som paraplyar i Sahara.  

 Kva meir hugsar eg frå desse sesongane med fotball då eg var mellom 13 og 17 år? Draktene som alltid hang til tørk utanfor huset til familien Andersson i Hareid sentrum. Skiftesvis gule og raude duva dei på snorene som kveldsbølgjene ute i Breisundet og gjorde seg klare til neste kamp med nye gutar inni. Sjølv den gongen, då eg framleis hadde svært lite innsikt i korleis saker og ting hang saman her i verda, forstod eg at det fanst foreldre som gjorde ein ekstra innsats for idrettslaget.

 Men reint sportsleg? Den fyrste juniorkampen. Då eg var 15. 0-0 mot Hødd på Hareid stadion. Ein siger for ein høgreback. Etter kampen følte eg meg på høgde med John Marsh i Stoke.

 Kampane mot Bergsøy hugsar eg som spesielle. Det er vel ikkje berre eg som har oppdaga at folk uta Våje er ein eigen rase. Det var dessutan mange «dommarar» på tribuna der ute. Dei «dømde» både hands, offside og straffe. Og det var sjukt irriterande, som ungdomane seier i dag.

 Om ikkje oppgjera mot Hødd var like ampre som mot laga i byen, så hadde dei alltid høg temperatur, med rikelege mengder av kjeftbruk, lårhøner og høg fot. Ingen ville tape ein slik kamp. Uavgjort gav derfor låge odds. Eg har framleis eit arr på venstre kne etter ein ettersleng frå ein Hødd-spelar på grusen der ute (truleg av ein nedsliten grasknott med bly inni). Eg møter han i lokalmiljøet med jamne mellomrom, men nikkar berre så vidt. Han hugsar sikkert, og forstår nok kva det dreiar seg om. Eg skal ikkje nemne namn.

 Eg meiner vi hadde eit ekstra godt juniorlag i 1978. Denne sommaren tjente eg 2400 kr på sommarjobbar. Av desse kjøpte eg meg eit par Adidas Mundial for 800 kr. Det hadde ekte skinn. Og sat nydeleg på foten. Men far min meinte eg var heilt på styr. At eg kunne bruke så mykje pengar på eit par fotballsko! Så reiste vi til Norway Cup. Som fyrste lag frå Hareidlandet. I tre bilar. 

Hugsar eg rett, vart det eitt tap, ein uavgjort og ein siger, men ingen avansement, i ei turnering der Molde, med Jo Nesbø som spiss, vann. Vi såg finalen på Bislett før vi køyrde heimover. Overnatta i telt på ein campingplass på Dombås.  


Året etter vart eg lokka til å bli med på gateløp og stafettar igjen. Det var kjekt å vinne. Friidrettsgruppa var blitt ein stor familie. Og åra rundt 1980 skulle bli gullalderen for løping på Hareid, med stor breidde og sterke resultat.

 

I starten var Kåre Oksavik ein prima organisator i friidrettsgruppa. Etter kvart fekk han god hjelp av brørne Johansen, som både var utmerka løparar, trenarar og leiarar. Særleg Asle Geir si rolle kan ikkje overvurderast. Han var limet i denne gjengen, både sportsleg og sosialt, gjennom svært lang tid, og eit forbilde for mange av oss. Han skjerpa krava om kvalitet og intensitet på treningane, og løfta både gutar og jenter opp til solide prestasjonar.

 Kanskje var stafettsirkuset om våren det skøyaste for dei fleste. Sesongen begynte med Breim, så Holmenkollen,

 før dei lokale stafettane i Volda, Ørsta, Norangsdalen, Sunnylven og Ulsteinvik gjekk av stabelen. 

Stafett var elles midt i blinken for meg. Kjekkare å springe i terreng enn på bane. Helst på gras, over stokk og stein, mellom kyr og sauder, og gjerne med ein motbakke til slutt. Heldig var eg som fekk bli med på sigersrekkene og løyperekordane til seniorlaget i 1980-81! Eg kan hugse at piggsko vart brukt på alle underlag, også asfalt.

 Men kva var det aller største høgdepunktet? Gullet i eliteklassa på Breimstafetten i 1982! Som fyrste sunnmørslag. Vi hadde vunne både B- og A-klassa tidlegare år, og jakta intenst på den aller gjevaste pokalen. Og søndag 3. mai 1982 klaffa det altså for alle ti  på laget. Eg sprang fjerde etappe. 350 meter ned ein gardsveg og inn på det intime Reed stadion med 2500 tilskodarar oppetter dei grønkane bakkane. Det vart ei spennande avslutning med eksil-høddaren Svein Ove Fylsvik, som gjekk i tet på niande etappe, og 16 år gamle Bjarte Mork, som trygga sigeren inn. Ei stor oppleving. Forsterka med ein 25 sekund lang reportasje i Sportsrevyen med Knut Th. Gleditsch som kommentator då vi kom stolte heim om kvelden.

 

Kva meir hugsar eg frå desse siste åra som aktiv løpar? Jau, lukta av sveitte, litervis med sveitte, og lukta av thermal (særleg når det var kaldt ute), men også at treningskleda sjeldan vart vaska, berre tørka, og at det derfor kunne lukte temmeleg stramt i garderobene, både før og etter trening. På ei anna side pussa vi grundig tennene og brukte rikeleg med After Shave på stemne og stafettar, der ein kunne risikere å møte folk ein helst burde gjere eit godt inntrykk på med tanke på det som kunne kome til å skje seinare i livet.

 Dei siste åra begynte det også å demre for meg at utan alle desse  vaksne som hadde vore med som leiarar, trenarar, oppmenn, vaskarar,  sjåførar og hjelparar av alle slag år ut og år inn, hadde eg aldri fått oppleve så mykje lærerikt og skøy, noko som har gjort meg glad kvar gong eg har tenkt på denne tida, heilt fram til dag. Eg har vore svært heldig! Og sjølv om det i fleire tilfelle er for seint no, vil eg likevel seie til alle desse frivillege – Takk! Og takk igjen! Utan dokke o s v.

 

Kåseri framført under 100-årsfesten 

til Hareid Idrettslag 

28. desember 2022 

og prenta i jubileumsskriftet

"Idrettsglede gjennom 100 år" (2022)

(Red: Leiv Arne Grimstad)