PROVINSIALITETAR

Vi skimtar att i enden på mai,
og mangt og mykje har hendt her i Grukkedalen 
på berre nokre dagar.
Forvandling 
er eit altfor svakt ord.
Eventyr
endå svakare.



Likevel.

Det  var ein gong.
Etter ein ulideleg kald vinter
kom fyrst regnet.



Berre sjeldan
var det opplett under fjellturane,



fotballkampane



padleturane

og konfirmasjonssøndagane.




Men så kom den varme vinden
frå aust.



Folk trekte opp i fjellsidene, 
og treklyngene og skoghellingane



begynte å likne strofer
frå songane til
Hovden, Blix
og den kjerringlause tohundreåringen 
Ivar Aasen.



Og kaninene fekk ete så mykje kapplau dei ville
medan kattane rulla seg i graset
og såg med djup lengt etter fuglane på den seinkveldblå himmelen.
Ja, lukkeleg, lukkeleg
er den 
som har ein hage og eit bibliotek
sa dei gamle kinesarane.

Sjølvsagt hadde dei rett.

Snipp snapp.

Heilaganden på Melshornet

Heldige var vi

som fekk oppleve den tradisjonsrike friluftsgudstenesta

på Melshornet andre pinsedag,

 

 

der mykje gildt folk var samla,

mellom anna frå

Hareid,

 

Brandal,



Hjørungavåg,





Ulsteinvik

 

og jamvel folk

med røter på Moltustranda

og i Ørsta,



som kunne sjå nesten heilt heim

til lyden av

messingblåsarar frå jomsvikingbygda

og presten sin tale om Livets vatn

og Den Heilage Ande, 

 

som kom over læresveinane

etter at dei hadde klatra opp

på eit høgt fjell.

FRI

Ikkje så verst

å få oppleve Tjuegraders-Hareid

fyrst i mai.

Spesielt ikkje

Tjuegraders-Hareid-nesten-utan-vind,

som er ganske sjeldan. 

Med andre ord

ei fin ramme rundt

frigjeringsdagen,

slik at vi kan fundere litt over

alt vi har å takke for

i dette

(som Ivar Aasen så treffande kalla)

"ofseleg velsigna landet".