Den gode Amundsenkjensla

Palmelaurdagen

vart nytta til ein skitur til Skolma.

Trass i det flotte véret
var det ikkje mykje folk i fjellet
(kvar var dei 12 000 andre?)
men spor etter både dyr og menneske
fylgde meg i alle fall opp mot Riseselet,
der to kvinner frå Bigset krins 
sat lettare påkledd i hytteveggen.  

Nesten heile turen
gjekk eg med sola i ryggen.

Frå Brørene kunne eg sjå Sarshornet,
Breifjellet og Runde
som perler
(ja, faktisk)
på ei nesten linjalrett snor,

før eg vende nasa austover att,
der hyttene på Bigsetsetra
bada seg i sola
saman med dei høgste tindane
i Ørsta og Volda,

og sidan nordetter,
over Turrlynghaugane,
med fin utsikt
mot Sulafjellet
og Aure, Tusvika og Hundeidvika
i fagre Sykkylven.

Eg såg ikkje ein kjeft
etter den minste broren 
(der eg snakka med ein mann på ei berghylle som vedgjekk
at kondisen nok ikkje var like fantastisk som i gamle dagar)
og var altså åleine i fjellheimen
på kongerikets niogtjuande største øy.
Slik fekk eg den gode
Amundsenkjensla.
Eg tenkte 
at 
sanneleg har 
absolutt ingen 
gått her før meg.

I alle fall ikkje i dag.