PONTE SISTO

Kjærleikens bru

Dei som har vandra over Karlsbrua i Praha eller Ponte Vecchio i Firenze, vil nok hevde at Ponte Sisto i Roma ikkje kan måle seg i ytre prakt.

Men denne hovudpulsåra mellom Trastevere og resten av byen tek det meste att på folkelivet og den spesielle atmosfæren.

Særleg om kveldane. Då myldrar det av liv her.

Lyskastarar frå elvebreidden skyt strålar opp i mørket. Korps og jazzorkester spelar. Og tett omslynga kjærastepar passerer i sakte fart.

Om dagen sit dei afrikanske veskeseljarane her.

Dei faste musikantane lirer av seg dei same melodiane.

Nokre er verkeleg gode.

Ein og annan uteliggjar (dei fleste med hund) tiggar pengar.

Men dei er lite pågåande.

Brua er forresten oppkalla etter pave Sixtus IV (frå den velståande Rovere-familien), og stod ferdig til jubelåret 1475.

Dette er den same mannen som stod bak bygginga av Det sixtinske kapell.

Langt inn på 1800-talet var dette den einaste ferdselsåra over Tevere mellom Isola Tiberina og Castel Sant`Angelo.

Hordar av pilegrimar frå sør og vest har difor strøymt over denne brua.

Pave Sixtus IV brukte elles mykje av private midlar på å restaurere kyrkjer og bygningar rundt om kring i byen.

Så mykje at han laut selje unna kunstsamlingane sine.

For å finansiere Ponte Sisto, kravde han difor inn skatt frå dei prostituerte.

Ei stabil inntektskjelde, skulle vi tru.

Men upopulær.

Ponte Sisto  fører oss så inn i bydelen til "dei andre".

Folk i Trastevere likar å sjå på seg sjølv som annleis.

Dei er jo etterkomarar av dei verkelege romarane.

Etruskarane.

Desse som blei jaga ut av byen.

Og over elva.

Men truleg vil ingen av dei tilbake.