PIAZZA SAN PIETRO

Sankt Peter sine nøklar

OG

Johannes Paul II si grav

  

Kor mange millionar pilegrimar som har trakka over Petersplassen, er det vel ingen som veit.

Sjølve plassen (på omlag 300 mål) fyllest fort opp ved dei store høgtidene.

Eg stod her sjølv fyrste påskedag 2006.

På ein fot. 

For somme reisande har nok besøket i Peterskyrkja vore eit ønske for livet.

Dette å sjå altaret over apostelen Peter si grav.

Røyve (og  jamvel kysse) dei heilage gjenstandane.

Oppleve den spesielle felleskapen mellom truande frå verda rundt.

I mellomalderen kom pilegrimane langs Via Franchigena - den gamle pilegrimsleia frå nord.

Då dei endeleg nådde Monte Mario - ein liten åsrygg like ved byen - og kunne sjå kuppelen på Peterskyrkja, fall dei på kne og takka Gud.

For andre har det nok berre vore eit vanleg turistmål.

Noko ein bør ha sett. Ein plass ein bør ha vore.

Ofte kombinert med ein runde gjennom Vatikanmusea.

Vel, ein vil ikkje angre på turen hit.

Eit lite tips kan kanskje vere å ikkje møte opp altfor tidleg.

Lat busslastane med turistar få gjere frå seg.

Vent til ettermiddagen.

 Då vil køane vere kortare og ventetida svært overkomeleg.

Vanlegvis er det størst trengsel for å kome ned til Johannes Paul II si grav.

Den sterke posisjonen til den tidlegare polske paven er både overveldane og forbløffande.

Om du vitjar ei av dei svært mange suvenirsjappene i Vatikanet, er det biletet av Johannes Paul II som lyser mot deg.

Han er på plakatar, posterar, postkort, kalendrar, bøker, filmar, rosenkransar og sjølvsagt magnetar du kan ha på kjøleskapet.

Benedikt XVI kjem nok litt i bakgrunnen. 

Enn så lenge.