IL VITTORIANO

Om noko skal kunne kallast sentrum i Roma i dag, vil eg gå for Piazza Venezia.

Ikkje berre er denne plassen eit knytepunkt for busstrafikken.

Den trange hovudgata Via del Corso, som strekkjer seg frå Piazza del Popolo, endar opp her.

Her handlar det altså om shopping - med eit breitt utval av dei fleste tenkjelege varer.

Slik sett er Piazza Venezia starten (eller slutten) på alt kvinneleg begjær.

I midten står eit ruvande byggverk av ein spesiell type marmor frå Brescia.

Fridomsmonumentet Il Vittorino vart ferdig fyrst i 1911, femti år etter at Italia vart eit sameint og sjølvstendig land.

Det er bygd til ære for den fyrste italienske kongen, Viktor Emmanuel II av Savoia.

Monarken sit då også i sentrum av monumentet - til hest - på ei tolv meter høg bronsestatue, omkransa av italienske flagg.

Fakkelen til minne om dei falne frå kampane den gongen - som brenn rett framfor han - skal lyse til evig tid, og vert vakta av svært myndige soldatar.

I kjellaren på Il Vittorino ligg eit museum for Il Risorgimento (fridomskampen) som har fleire flotte historiske fotografi.

Mange ser elles monumentet som ein hån mot det kunstkresne Italia.

Særleg med tanke på omgjevnadene rundt (Forum, Capitol o s v).

Il Vittorino har av same grunn mange utnamn:

Skrivemaskina, Bryllaupskaka o s v.

Nokon hevdar med fullt alvor at det bør rivast.

Til høgre på Piazza Venezia står Palazzo Venezia, som har gitt plassen namn.

Det store huset er kjent for mykje.

Mor til Napoleon budde her, etter at franskmennene hadde jaga ut ambassadøren frå Venezia.

I mellomkrigstida tala Mussolini til store massar - det var snakk om 500 000 - frå balkongen her.

Som vi hugsar likte Mussolini å vise seg i bar overkropp i offentege samanhengar. Kanskje var dette for å stå fram som eit maskulint, fascistisk mannsideal.

Nokon som viste handling - og ikkje berre for med prat.

Men det var lenge før kvinnene drog kredittkorta langs Via del Corso.