CROSSING THE BAR

FOR MANGE ÅR SIDAN TREFTE EG EIN GAMAL MANN I ULSTEINFJELLA SOM KUNNE NAMNA PÅ ALLE SKJER OG FALL EIN KUNNE SJÅ UT OVER HAVET.

DET VAR SÅ LANGT AUGET RAKK.

TRULEG VAR HAN AV DEI ALLER SISTE SOM EIGDE DENNE KUNNSKAPEN SOM VÅRE FORFEDRE FISKARBØNDENE VAR SÅ AVHENGIGE AV NÅR DEI RODDE FISKE.

OM SKODDE ELLER SNØKAVE GJORDE MEDA USYNLEGE, KUNNE DEI LIKEVEL KOME VELBERGA TIL LAND BERRE VED Å LYTTE TIL KORLEIS BØLGJENE BRAUT.

KVART SKJER HADDE SIN EIGEN SONG - VED FLO OG FJØRE.

SLIK KOM EG TIL Å TENKJE PÅ BÅDE MIN EIGEN FARFAR OG FAREN HANS O S V BAKETTER DÅ EG LEITA FRAM ATT TENNYSON SITT KJENDE DIKT.  

Crossing the Bar

Sunset and evening star,
   And one clear call for me!
And may there be no moaning of the bar,
   When I put out to sea,

But such a tide as moving seems asleep,
   Too full for sound and foam,
When that which drew from out the boundless deep
   Turns again home.

Twilight and evening bell,
   And after that the dark!
And may there be no sadness of farewell,
   When I embark;

For tho' from out our bourne of Time and Place
   The flood may bear me far,
I hope to see my Pilot face to face
   When I have crossed the bar.

LORD ALFRED TENNYSON (1809-1892) VART UTNEMND TIL POET LAUREATE (ETTER WILLIAM WORDSWORTHS DØD) I 1850. HAN VAR ALTSÅ DRONNING VICTORIA SIN SAMTIDIGE. MYKJE AV DEN GRUNN (KANSKJE) STÅR HAN FRAM SOM SJØLVE DIKTAREN I DEN PERIODEN DET BRITISKE IMPERIET FRAMLEIS KUNNE SJÅAST PÅ SOM VERDAS SUPERMAKT.

CROSSING THE BAR VART SKRIVE I 1889 OG VAR SÅLEIS EITT AV DEI ALLER SISTE DIKTA FRÅ TENNYSON SI HAND. DETTE KJEM VEL OGSÅ TYDELEG FRAM, SIDAN VERSELINENE HAR DETTE ELEGISKE OG AVSLUTTANDE OVER SEG.

EIT KLASSISK DØDSDIKT - SOM SPELAR PÅ OVERFARTEN MELLOM LIV OG DØD, REISA TIL "DEN ANDRE SIDA".

MANGE STORE LYRIKARAR HAR PRØVD SEG PÅ EI GJENDIKTING AV DENNE TEKSTEN.

HER ER OLAV H. HAUGE SIN VERSJON: 

Gjenom falgarden

Stjerne og soleglad,

og eitt lydt rop på meg.

Gå roleg hav, um fall og flud og svad,

når no til sjøs eg dreg.

Den tunge flodi sig som svævd, for flødd

til sus og brott og skum,

når ho, i botnelause havdjup fødd,

atter snur um.

Skyming og klokkespel,

so natti myrk og stor:

Syrg ikkje når til slutt eg bed farvel

og gjeng um bord.

Um flodi ber langt på ukjend kos

frå heimleg tid og veg,

eg vonar standa andsynes min los,

når broti bryt bak meg.