SISTE MILA

Stiv og støl i dag

etter over fire mil med asfalt og brustein i hovudstaden.

Stundom lurer eg på om eg nokon gong vil lære

av alle feilstega eg gjer.

Korfor endå ein gong

sjå så lyst på det

når eg veit kor ille det vil gå til slutt.

Men det opna bra.

Kroppen glei fint av garde i godt og vel tre mil.

Sola skein, lufta smaka sommar og folk heia og ropte namnet mitt

opp Karl Johan.

Jamvel på Aker Brygge.

Var det nokon eg kjende.

Var det kanskje menneske som ville meg vel.

Så brått. Ved Operaen.

Ingen krefter att. Kjensla av å vere inn i hampen stiv.

Og lysta til å bryte ut av denne meiningsløysa.

Begynne å gå. Eller setje meg i vegkanten.

Så forferdeleg stor.

Men føtene heldt berre fram utetter stranda.

Mot all vitskap og fornuft.

Heilt utan fråspark.

Og med tanken tom for bensin.

Sving etter sving tilbake.

Operaen. Festninga. Jernbanetorget. Tøyen.   

Og endeleg opp Karl Johan.

Truleg medvitslaus. 

På uforståeleg vis kom eg til mål.

  

Det var heilt sikkert ikkje noko vakkert syn.

Eg tenkjer på alt dette som var i ferd med å gå i oppløysing.

Fyrst og fremst hovudet. Og det som var att av musklar og skjelett.

Men eg var ikkje åleine.

Maraton knyter nye vennskap.

Slik at det til slutt vil bli ein lang ring av oss  

som aldri lærer.

Rådet er difor:

Sjå lyst på det. Og sjå svart.