Ikkje for det.
Paul McCartney og The Beatles si framføring av Let it be er verkeleg strålande.
Likevel.
Ray Charles (1930-2004) tilførte denne låten noko nytt.
Som ein ung og meir eller mindre (kanskje helst det siste) lovande bluespianist på 1970-talet
var det ingen eg såg meir opp til
enn Ray Charles.
Det måtte i så tilfelle vere Oscar Peterson.
Men han song ikkje.
Om Billy Joel (ein annan glitrande pianorockar) har rett i at Ray Charles har vore viktigare for utviklinga av popen enn Elvis,
veit eg ikkje.
Men at verda hadde vore fattigare utan musikken hans, og ikkje minst dei mange coverversjonane,
er eg heilt sikker på.
Når Ray Charles gir stemme til denne songen med all si tøffe livserfaring frå sørstaten Georgia,
fyllest teksten til The Beatles frå Liverpool med ei anna meining.
Slik erobrar kunsten nye rom.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar