Å, Ivar

Å
Ivar, du Ivar,
kva leita du etter
då du traska fjørelangs
og bygdimellom
alle desse tusen kilometrane,
var det verkeleg
dei håse orda og surklande lydane
frå alle som hadde gått 
før deg 
med låke ryggar og ringe sko
eller berre dei blyge smila
og grove nevane
som tok i mot deg
då du stod ved grindene
og ville inn,

for utan deg

hadde vi no sloppe

alt dette evinnelege snakket

om kva som eigentleg er 
vårt

og ikkje trengt om 
å sørgje over

alle
venene

som har forlate

oss

(altså språket, 
denne vindskeive fellesskapen
av mold og melodiar)

og 
dermed 
også seg sjølve,

  så vi 

som framleis meinheld i stirren
og kjem snublande etter
(noregsmeistrar

i toskeskap)

 undrar oss

i kor:
korfor korfor korfor
måtte du gå så langt
og så lenge, vi veit no kvar 
det endar